Ze beuken flink op je in

Nieuws | de redactie
7 oktober 2015 | Een kunststudent en LSVb’er wil Jan Marijnissen, de potentaat van links, opvolgen. Sharon Gesthuizen kreeg bij ArtEZ en de studentenbond mee waar het echt om gaat. “Als je íets leert in het kunstonderwijs is dat 'je kern vinden'. Heel wezenlijk is dat, zeker ook in de politiek.”

De kandidatuur van Gesthuizen heeft al iets van een designproject, zoals zij dat op haar hogeschool in Arnhem leerde. Ze ontregelt, laat mensen anders kijken en met die andere blik haar ideaal van haar partij leren zien en hopelijk ook herkennen. En zij doet wat de kunstenaar in vroeger eeuwen en nu altijd heeft moeten doen tegenover potentaten: ‘speaking truth to power’.

De ochtend van het vraaggesprek zegt een SP-Kamerlid-annex-partijbestuurder in de Telegraaf dingen die op paniek duiden over de voorzitterskeuze en de sturing vanuit de gestaalde kaders in de top. Hij wijst erop hoe verkeerd de keuzestrijd over  ‘Mark of Rita’ bij de VVD was en waarschuwt voor een imagogedreven keuze die zou leiden tot een verkiezing ‘Ken of Barbie?’

Slangenkuil!

Sharon Gesthuizen grijnst breed op de vraag naar deze opmerkelijke analogieën. “Ik ben zowel Rita Verdonk als Barbie, lees ik. Dat kunnen er maar weinigen zeggen, toch?” Maar is Mark Rutte dan de modepop Ken? “Vind je het goed dat ik die vraag lekker bij jullie van ScienceGuide laat? Ik kijk wel uit, zeg, hahahaha!”

Je komt van kunsthogeschool ArtEZ, van de LSVb en werd Kamerlid. En nu gooi je je hoed in de ring om de iconische SP-leider Jan Marijnissen op te volgen. Je durft!

Op de kunstacademie is dat bij mij gegroeid. Ik wilde politicus worden, dat werd steeds meer mijn gevoel. Mijn docent ‘ruimtelijk’ en beeldhouwen trok toch een vies gezicht als we het daar over hadden! Die blik zie ik nog voor me. “Slangenkuil!” riep hij dan.

Als student stond ik voor kunst die ook engagement had. Daar was lang niet iedereen van gediend. Dat was niet puur genoeg. Ook had ik al vroeg een fascinatie voor soevereiniteit, hoe je het eigenen levendig houdt. Zonder dat kun je als kunstenaar niks.

Mij boeide enorm hoe dat werkt. Mensen dragen veel macht over hun leven over aan grote instituties en die vertellen vervolgens aan hen wat goed en wat fout is. En ze handelen en behandelen hen daarnaar. Hoe zit  dat? Hoe kan zoiets? Wat is of wat kan een rechter of een kerk als institutie daarmee doen?

Daarmee raakte je als kunstenaar aan het wezen van het begrip ‘kennis is macht’.

En als kunstenaar raak je dus inderdaad aan macht in je werk, in je denken over de wereld. Dan zie je macht ook als een politiek verschijnsel, natuurlijk. Nou, ik wilde dus politicus worden.

Julie schreven op ScienceGuide dat mijn politieke actie om de postbode te behouden ten diepste een designproject leek. Omdat het zo visueel was, omdat iedere Nederlander de postbode voor zich ziet en weet waar die voor staat. Dienstbaar, betrouwbaar, je kan hem vragen ‘weet u waar de Esdoornstraat is?’ En zijn antwoord deugt vast. Ik kon daar wel om glimlachen, want het is eigenlijk helemaal waar. Macht en kunst, visuele herkenning daarin, die komen elkaar steeds tegen.

Zelfvertrouwen

Politicus willen worden, partijvoorzitter zelfs, dat is ook een gezond stuk geldingsdrang. Je wilde als student al in de LSVb, mee achter de knoppen zitten in het hoger onderwijs. Waarom?

Als student had ik dat al, dat klopt wel. Kijk om je heen: we kunnen zo veel, we weten zo veel, de technologie en wetenschap, de kunsten, de economie, ze zijn zo knap. Maar daar zit toch veel meer in? Want de wereld heeft nog zoveel problemen, mensen hebben nog zoveel zorgen en tekorten. We halen er niet uit wat erin zit, we laten het niet zien.

De energie en ideeën om daar wat aan te doen, die zaten er al heel lang in. Dat herken ik nu van mezelf veel beter. En het zelfvertrouwen. Ja hoor, dat moet je  ook hebben als politicus. Je wilt dat mensen naar je luisteren, dat je ze kunt raken met je ideeën. Leider zijn, richting wijzen. Dat moet je durven.

De LSVb hielp mij wel. Ik leerde daar ook. Toen ik bij de SP in Haarlem me meldde, had mijn leermeester meteen plannen met me, want zo’n studentbestuurder dat hadden ze daar niet zo vaak. Het ging snel daardoor. In 2004 werd ik lid, in 2006 stond ik op 12 op de kieslijst en werd Kamerlid. Dat heeft een grappig effect bij iemand die zoals ik nog jong is: ik heb nu veel ‘anciënniteit’ in de Kamer en commissies, er zijn niet zoveel mensen die er zowat 10 jaar inzitten.

Je wilt je partij veranderen. Daar woorden sommige lieden nerveus van. Hoe hangt dat samen met je kunst en LSVb verleden?

Uit die werelden van de kunst en het hoger onderwijs neem je een brede achtergrond mee. Je bent niet gauw tevreden, je wilt dingen steeds breder zien, in hun contexten. Tien minuten geleden stelde ik vragen hier in de Kamer aan Van der Steur over internetfraude. Dat is niet zo’n typisch SP-ding, maar het raakt wel iedereen die vertrouwen moet op een goed en eerlijk werkend internet.

Mensen die van niets iets maken

Op zulke punten hebben wij nog weinig smoel. En dat terwijl een veel bredere groep mensen bij ons hoort. Milieubeweging, studenten, ondernemers. Ja, zeker ook ondernemers! Ik strijd bijvoorbeeld voor MKB’ers, maar dan anders. Niet alleen gaat het om bijstandsregels als ze mislukken. Mijn acties gaan erover dat ze slagen moeten kunnen. Dat is  toch iets geweldigs? Zij zorgen voor banen, producten, nieuwe diensten voor burgers, creatieve industrie.

Dat is echt een kunst en LSVb-ding, vrees ik, in mij. Mensen die van niets iets maken, daar hou ik van. Dat vind ik heel erg SP. Je maakt iets van je leven, je kansen en we zorgen samen  ervoor dat je die kansen ook echt krijgt als mens en als burger.

EZ is daarom de leukste portefeuille voor een Kamerlid, dat hoor je vast niet zo vaak van een links iemand. Je ziet dan voortdurend mensen die een wonder beleven. Die zien hun idee, hun bedrijf, hun mensen opbloeien en geven alles daarvoor.

Onontgonnen streken

Naast macht, dingen doorzetten, is ook liefde essentieel, zei je eens. Dat mensen van niets iets maken, klinkt weer heel erg ‘kunstonderwijs’.

Als je íets leert daar dan is dat ‘je kern vinden’. Je kunt in de kunst alleen iets als je hebt leren vinden waarin je gelooft en dat in jezelf waarin je gelooft. De confrontatie daarmee is vaak hard. Heb je zoiets wel? Waar blijkt dat uit? Hoe draag je dat uit als kunstenaar? De docenten zijn daar scherp op. Ze beuken flink op je in.

Politiek is dat soort lessen heel wezenlijk. Waar geloof je in? Waar vind je dat? Ik ben afgestudeerd op ‘performance art’. Heel confronterend weer. Als je zoiets gelooft, hoe maak je dat zichtbaar en voelbaar? Hoe treed je op? Politiek zijn zulke vragen essentieel.

Dat is ook mooi van zo’n opleiding. Je leert er dat je pas echt opgroeit en bloeien gaat in de onontgonnen streken, langs ongebaande paden. Zo leer je dat je mensen niet naar de mond moet praten en zulke makkelijke praatjes. Je moet moeite willen doen voor waar je voor staat.


«
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
ScienceGuide is bij wet verplicht je toestemming te vragen voor het gebruik van cookies.
Lees hier over ons cookiebeleid en klik op OK om akkoord te gaan
OK