ScienceGuide staat voor verdieping. Dit is het platform waar de actualiteit en achtergrond elkaar ontmoeten op een inhoudelijke en doordachte wijze. Onder het uitklapteken vind je dus een toelichting, geheugensteun of voetnoot die de redactie of de auteur toevoegt. Dit doen wij om ervoor te zorgen dat wij in onze artikelen grondig en gedetailleerd in kunnen gaan op belangrijke details, zonder de lezer kwijt te raken.
Van der Hoeven wilde niet ‘somberen’
Nieuws |
de redactie
22 februari 2007 | Maria van der Hoeven geeft in haar laatste weekboek een politiek testament. Zij geeft de “stuurlui aan de wal” die graag “somberen” over de kwaliteit van het onderwijs een veeg uit de pan. Maar ook opvolger Plasterk wordt even onder handen genomen over zijn columnistische uitlating over de weblogs van bewindslieden. Highlights van Van der Hoevens valedictorische stuk leest u hier.
“Ik was niet de minister van de ‘grand-designs’, niet de minister van Haagse dictaten vanuit De Hoftoren. Ik koos voor rust aan ’t front op het gebied van onderwijsvernieuwingen en voor ruimte aan de scholen. Ik koos voor lumpsum, het schrappen van de basisvorming en het aanpakken van de knelpunten in de tweede fase van het voortgezet onderwijs. Voor de start van de maatschappelijke stages, ruimte voor innovatie, het platform allochtone ouders en de canon.
Ruimte ook voor leraren om te doen waar ze goed in zijn. Ik koos ervoor om niet mee te ‘somberen’ met een aantal stuurlui aan de wal over de kwaliteit van ons onderwijs, maar om met de mensen in het onderwijs trots te zijn op datgene wat dag in dag uit door hen wordt bereikt. Zonder problemen te negeren of uit de weg te gaan. Ik denk dat ik dezelfde keuzes zou maken als ik het over mocht doen.”
“Plasterk schrijft afgelopen zaterdag: “Ze (weblogs) wekken de indruk dat de minister vrijuit tegen vrienden en bekenden wat hardop zit te denken, maar feitelijk weet de minister natuurlijk heel precies dat hij of zij volledig aanspreekbaar is op de inhoud.” Ja, dat is waar. Al is het maar omdat je als minister altijd, welke vorm je ook kiest om je boodschap uit te dragen, volledig aanspreekbaar bent. Of het nu een weekboek is, brieven aan de Tweede Kamer of aan burgers, een toespraak voor leraren of een speech voor partijgenoten.
En ja, (een deel van) de buitenwereld legt elk woord op een goudschaaltje. En soms begon een enkele zin uit mijn weekboek vanaf het moment van de openbaarheid een geheel eigen leven te leiden. Zelfs zodanig dat ik mij in de interpretatie van wat ik gezegd had geheel niet meer herkende. Dat was soms lastig, maar niet onoverkomelijk.
Ben benieuwd of Plasterk zijn pen blijft oppakken en toch aan een weekboek gaat beginnen. Hij twijfelt nog, lees ik in zijn laatste column.”
