De onzekere stad

“Het grotestedenbeleid is inclusief het gehele beleid niet anders dan een zoektocht geweest om de grillige werkelijkheid in steden en buurten van overheidswege, in samenwerking met andere partijen, tegemoet te treden. Soms straalde het beleid een grote mate van zekerheid uit en stelde het zich ferme doelen. Dit werd dan vaak gevolgd door “ontdekkingen” van wetenschappers en andere bemoeials dat deze zekerheden niet zomaar opgaan: het spreidingsbeleid van migranten, het veranderen van de bevolkingssamenstelling van stad en wijk, fysieke ingrepen in de woningvoorraad om het contact tussen arm en rijk te verhogen, het stellen van inkomenseisen bij een fors deel van de stedelijke woningvoorraad om de leefbaarheid in de stad te verbeteren. In dit geval heeft het beleid de neiging zich te overschreeuwen (dit wordt ook wel “ambities” genoemd) ten gevolge van een maakbaarheidsdenken optima forma. Dit kan alleen verklaard worden door de behoefte om naar de burger daadkracht te tonen, “iets te doen” omdat niets doen, erger is of erger gevonden wordt”.

“Mijn stelling is dat nog weinig in de programma’s  van steden de relatie gelegd wordt tussen het sociale stijgingsdenken van de stedelijke bevolking zelf ten behoeve van de economische versterking van de stad. Het staat vaak los van elkaar. Vaak wordt de hoop gevestigd op een niet nader aangeduide creatieve klasse, op het aantrekken van een kapitaalkrachtige bevolking van buiten. Maar benutten van het bestaande stedelijk potentieel – van allerlei etnische origine – is van groot belang voor de  ontwikkeling van de stad. Dit laatste liever dus niet wegdenken, per ongeluk vergeten of naar buiten verplaatsen, maar het in de stad zelf laten groeien en bloeien.

Voor een effectieve aanpak van de stedelijke vernieuwing zijn we niet zozeer geholpen met snelle slooptaken in 56 of 140 of 40 wijken, maar met een betere werking van de woningmarkt en een daadkrachtige inzet van de woningcorporaties in den brede. Over beide punten is een lang debat gaande”.

U leest hier het verhaal dat Vincent Smit uitsprak bij zijn installatie als lector Grootstedelijke Ontwikkeling op de Haagse Hogeschool.