Ritzen: ‘HO moet uit publiek domein’

In spite of reform efforts, HE institutions often still are part of a Government department, without appreciating the special characteristics. The overregulation also implies limitations on creating the highly necessary diversity in HE supply.”

In de ontwikkelde landen neemt het aantal jongeren bovendien niet toe, terwijl het aandeel van jongeren uit minderheidsgroepen steeds groter wordt. In de ontwikkelingslanden groeit het aantal jongeren in de leeftijd van 18 tot 24 jaar daarentegen wel. Ritzen waarschuwt tegen deze achtergrond voor een verschuiving van de kennissector naar ontwikkelingslanden die met een inhaalslag bezig zijn. Om hier een effectief antwoord op te hebben, acht Ritzen maatregelen nodig als een veel verder gaande verhoging in ontwikkelde landen van de participatie aan het HO. “In general, large segments of minority communities in rich countries have no experience within their immediate social circle with higher education and as a result consider it a “beyond reach” for their children, and the children for themselves. However, having said this, there is on the other hand the paradoxical situation that in the US there are growing expectations by high school youngsters to attain a bachelor degree. While this trend is desirable, it is placing enormous accountability pressure upon colleges and universities to demonstrate that they are sustaining quality in the credentials they are awarding.”

Ook pleit hij voor een sturing van de internationale studentenmigratie die veel meer het karakter van een regelmatige wederkeer van talent in het land van herkomst en de landen van studie en vorming zou moeten krijgen: ‘brain circulation’ in plaats van ‘brain drain’. “It is a mistake to assume that international mobility will continue to be a one way traffic from poor to rich countries as it is overwhelmingly now. ‘Poor’, but rapidly developing countries, like China, Singapore and Malaysia, are now quickly building up high quality HE capacity. This HE capacity might also serve other poor countries as well as attract students form rich parts of the world. The future flow of student mobility between rich and poor countries depends to a considerable extent on the way the quality of HE institutions in poor countries develops compared to that in rich countries.”

Daarbij is het nodig dat universiteiten met steun vanuit het overheidsbeleid zich kunnen innoveren zodat het voor hen mogelijk wordt om ingrijpende hervormingen door te voeren. Scherp haalt hij uit naar de traagheid waarmee de universitaire wereld zelf de mogelijkheden in dat opzicht weet aan te grijpen: “Innovate, innovate, innovate. Government policy has to give universities the possibility for innovation. But universities also have to become themselves more innovative. In Europe, despite the Bologna Agreement and the ambitions of the Lisbon Agenda, European universities are in need of fundamental reform.” Het besef van de noodzaak hiervan leeft volgens Ritzen nog onvoldoende, ook niet bij de Europese WO-koepel EUA: Recently, the European University Association recognized the need for innovation through more attention for creativity. At the same time this report shows a clear lack of urgency.”

Maar ook de overheden moeten hun rol veel ernstiger nemen en borging niet langer als een puur nationale zaak leren zien en “joint accreditation and quality control” op het niveau van de ‘Bolognalanden’ opzetten.” Ritzen trekt daaruit de conclusie dat het HO uit de regelstelsels van de publieke sector gehaald zou moeten worden. “Europe’s HE is still handicapped in innovation due to the fact that it is underfinanced and overregulated. In spite of reform efforts, HE institutions often still are part of a Government department, without appreciating the special characteristics. The overregulation also implies limitations on creating the highly necessary diversity in HE supply.”

U leest de volledige rede ‘Leading in Learning: Staying ahead of the perfect storm’ hier.