Una Furtiva Lagrima
Hij was niet de beste acteur op het operatoneel. Hij was niet de meest beweeglijke zanger. Hij had niet het meest boeiende, uitgebreide repertoire. Maar Luciano Pavarotti had 'het' wel. Hoe eenvoudiger het karakter dat hij moest zingen -kijk en luister bijvoorbeeld hier naar zijn Nemorino uit L'elsir d'amore- hoe overtuigender zijn interpretatie en pure zangkunst.
Pavarotti vulde stadions en parken. Zijn afscheidstoernees duurden langer dan de glanscarrière van diva's als Angela Gheorgiu. De jonge tenor was in de jaren zeventig in elk geval een van de wonderen van de operawereld. Zijn bijnaam 'koning van de hoge C' kreeg hij door zijn lettelijk adembenemende debuut in La fille du Régiment, waarin de jonge held er maar liefst negen op een rij moet zien te zingen. Moeiteloos leek
Veel van de teksten zong Pavarotti in een soort zingzang parlando, maar op het moment dat de grote aria’s moesten komen ging hij bijna krakend staan en kwamen ze. Na het ‘Recondita Armonia’ in de openingsacte – ‘Tosca, sei tuuuuuu’ – was het enkele seconden stil en toen barstten de 4000 mensen in de zaal los in een juichende ovatie.
Als Cavaradossi vlak voor zijn executie de aria ‘E lucevan le stelle’ zingt moet de tenor een fijnzinnig evenwicht vinden tussen bravour en innigheid. Overdaad en sentimentaliteit liggen bij Puccini altijd op de loer. Pavarotti wist ook die laatste keer met zijn zuivere noten en bijna een nederige interpretatie de zaal in vervoering te brengen. Voor mij zat een chique Italo-Amerikaan uit San Franicisco die speciaal voor deze uitvoering naar de Met was gekomen. De tranen biggelden hem over de wangen. Een zanger die dat ook aan het eind van zijn loopbaan en flink voorbij zijn ‘ambachtelijk hoogtepunt’ nog weet te bereiken, hoort met recht tot de divi. Het is alle operaliefhebbers vandaag dan ook toegestaan een ‘furtiva lagrima’ te schreien.
PG Kroeger
