Una Furtiva Lagrima

Nieuws | de redactie
6 september 2007 |
Hij was niet de beste acteur op het operatoneel. Hij was niet de meest beweeglijke zanger. Hij had niet het meest boeiende, uitgebreide repertoire. Maar Luciano Pavarotti had 'het' wel. Hoe eenvoudiger het karakter dat hij moest zingen -kijk en luister bijvoorbeeld hier naar zijn Nemorino uit L'elsir d'amore- hoe overtuigender zijn interpretatie en pure zangkunst.

Pavarotti vulde stadions en parken. Zijn afscheidstoernees duurden langer dan de glanscarrière van diva's als Angela Gheorgiu. De jonge tenor was in de jaren zeventig in elk geval een van de wonderen van de operawereld. Zijn bijnaam 'koning van de hoge C' kreeg hij door zijn lettelijk adembenemende debuut in La fille du Régiment, waarin de jonge held er maar liefst negen op een rij moet zien te zingen. Moeiteloos leek
Veel van de teksten zong Pavarotti in een soort zingzang parlando, maar op het moment dat de grote a
Om artikelen van ScienceGuide te lezen dient u ingelogd te zijn. Log hier in voor toegang tot artikelen.

Geen medewerker of student van een hoger-onderwijsinstelling? Klik hier om een zakelijk abonnement op maat af te sluiten.

«
ScienceGuide is bij wet verplicht je toestemming te vragen voor het gebruik van cookies.
Lees hier over ons cookiebeleid en klik op OK om akkoord te gaan
OK