Een dorp in Beijing

Ik doe het Tl-licht aan en word verwelkomd door witte muren met hier en daar ‘versiersels’ van vorige kamerbewoners. Nog snel wat karakters leren, een douche nemen, mits er een douche vrij is, en dan naar het lesgebouw lopen.

8:30 – ‘Ni Hao Laoshi’, we begroeten de docent en worden direct gecorrigeerd op onze uitspraak. Het is ‘laoshi’ en niet ‘laoshì’, klein detail? Vergeet het maar! Een student wordt voor de klas geroepen en moet de karakters die de docent dicteert opschrijven op het schoolbord. De andere studenten schrijven de karakters op in hun schrift. De docent loopt rond, bekijkt schriftjes en roept af en toe ‘hanzi, hanzi’* wanneer een student geen tijd heeft gehad voor zijn of haar huiswerk en in plaats van karakters een alfabet gebruikt. In Nederland was ik er altijd op tegen om huiswerk ‘huiswerk’ te noemen. Hier in China moet ik echter mijn geschreven karakters inleveren en word ik overhoord. Er is geen ontkomen meer aan, dit is zo huiswerk als huiswerk maar zijn kan.

Na de pauze van tien minuten gaan we verder met het oefenen van een dialoog die we thuis uit ons hoofd hadden moeten leren. Twee studenten worden voor de klas geroepen en dreunen uit hun hoofd de dialoog op. Ik vraag me sterk af of ze enig idee hebben waar ze het over hebben, aangezien de dialoog soms ‘scheef’ loopt en student A aan student B in het Chinees vraagt of hij iets wil drinken en student B antwoordt dat hij uit Ecuador komt. De docent knikt echter goedkeurend. Meedoen is belangrijker dan winnen zou hij denken.

12:30 – Mijn lessen Chinees zijn afgelopen. Eerst maar eens brunchen. Om 8:00 is er nog geen winkel of kantine open, en ik durf geen eten op mijn kamer neer te leggen vanwege de diertjes die er rondlopen. Ontbijten is er dus niet bij. Uitgehongerd eet ik met wat buitenlandse studenten in een van de vele restaurantjes op de campus. De campus is zo opgebouwd dat een student nooit van de campus af zou hoeven. Er zijn verschillende restaurants, parkjes en winkels waar je de meeste benodigdheden (en onbenodigdheden) kan kopen. Om de campus staat een muur en er zijn verschillende poorten waarlangs de buitenwereld kan worden bereikt. De universiteit krijgt daardoor een sfeer van een klein ultramulticultureel dorpje met ongeveer 15.000 inwoners die uit landen komen van over de hele wereld.

17:00 – Het huiswerk maken onderbreek ik om te gaan sporten in het sportcomplex op de campus. Onderweg word ik aangesproken door een Chinese docent die op zoek is naar studenten die haar leerlingen Engelse les zouden kunnen geven. Het is al de derde keer deze week dat ik op een dergelijke manier ‘gescout’ word. Ook word ik regelmatig aangesproken door studenten die een ‘language partner’ zoeken. Het idee is dat mijn ‘partner’ mij Chinees leert en ik mijn partner Engels. Heel handig. Het blijkt echter al snel dat het aantal Chinezen dat Engels wil leren veel groter is dan het aantal buitenlanders dat Chinees wil leren. Deze leergierige Chinese studenten verwachten dat kennis van de Engelse taal een gigantische sprong voorwaarts kan betekenen voor hun carrière.

19:00 – Nu nog avondeten, karakters herhalen en kort ontspannen met een drankje in een café op de campus of net daarbuiten. Er was net als de afgelopen paar weken helaas weer geen tijd om iets van Beijing te zien. Uitgeput ga ik op mijn planken liggen. Komende week is relatief rustig. Wellicht dat ik dan tijd heb om het campusdorpje te verlaten.


Koen Verberne
Koen studeerde fillosofie aan de RU en is sinds kort student Chinese taal aan Beijing Language and Culture University. Daar zal hij voor ScienceGuide de ontwikkelingen en wederwaardigheden van het hoger onderwijs in China volgen en zijn waarnemingen in een vaste column overbrengen.

* Chinese karakters