Naar Beijing of niet?

Wat Ho betreft zitten er verschillende aspecten aan het verhaal. ‘Ten eerste kun je duidelijk zien dat Van Muiswinkel – en anderen die zijn opvatting delen – niet goed doorhebben wat voor ontwikkelingen er gaande zijn in China. Het is niet meer de autoritaire en dictatoriale staat die het in het verleden was. Een fundamentele ontwikkeling is dat de scheiding van de drie machten inmiddels al een jaar of twintig gaande is. Maar er lijkt niemand te zijn die dat opmerkt, omdat dergelijke fundamentele processen niet zoveel in het oog springen.’

Ontwikkeling
De meeste mensen hebben bij China nog altijd het beeld van de Maoïstische staat van tientallen jaren geleden, meent Ho. Zonder te kijken naar wat er op dit moment gebeurt en naar de manier waarop het land zich de afgelopen tijd heeft ontwikkeld. Ho: ‘Als je oppervlakkig kijkt zie je nog steeds onteigende boeren en advocaten die worden geïntimideerd. Ik kan me voorstellen dat je dan denkt dat het niet goed gaat met de mensenrechten. Maar kijk je terug naar de jaren zeventig, toen de hervormingen begonnen, dan zie je pas dat er ontzettend veel gaande is.’

Loep op het land
Ten tweede vraagt Ho zich ernstig af of het zinvol is om door middel van een boycot te werken aan de verbetering van mensenrechten. ‘Het lijkt me een onzinnig middel dat absoluut geen zin heeft. Op het moment dat je de Olympische Spelen houdt in China, heeft dat juist een positief effect. In feite richt je daarmee een loep op het land, waardoor het veel meer moet gaan opletten hoe het omgaat met mensenrechten.’

Een veel gehoord argument tegen de boycot is dat sport en politiek gescheiden moeten blijven. Volgens Ho is dit echter nauwelijks mogelijk: ‘Natuurlijk komt er altijd politiek bij kijken. Zeker als je het hebt over zo’n groot evenement als de Olympische Spelen. Ik denk dat het juist belangrijk is dat China de gelegenheid krijgt om zoiets te organiseren. Vandaar ook hun enthousiaste reactie toen de Spelen aan China werden toegewezen; eindelijk kregen ze een stuk erkenning van de internationale gemeenschap.’

Illusie
Lange tijd was Ho zelf ook betrokken bij onderhandelingen waarbij mensenrechten een rol speelden. Daar merkte hij dat veel dingen openlijk gezegd kunnen worden. ‘Het gaat er vooral om hoe het wordt gezegd’, meent Ho. ‘Aan Chinese zijde is veel goodwill om heikele kwesties op te lossen. Ook betreffende mensenrechten. Maar het is een illusie om te denken dat je dergelijke zaken kunt oplossen in één jaar.’ Daarbij is het volgens Ho Nederland zelf dat er uiteindelijk bekaaid vanaf zal komen. ‘Nederland is maar een speldenknop op de kaart, terwijl China een opkomende wereldmacht is. Degene die met een dergelijke boycot aan het kortste eind trekt, is Nederland zelf.’