ScienceGuide staat voor verdieping. Dit is het platform waar de actualiteit en achtergrond elkaar ontmoeten op een inhoudelijke en doordachte wijze. Onder het uitklapteken vind je dus een toelichting, geheugensteun of voetnoot die de redactie of de auteur toevoegt. Dit doen wij om ervoor te zorgen dat wij in onze artikelen grondig en gedetailleerd in kunnen gaan op belangrijke details, zonder de lezer kwijt te raken.
Vrijheid van dialoog
Nieuws |
de redactie
8 januari 2008 | Sinds een paar weken ben ik begonnen met het geven van Engelse les op een middelbare school in Beijing. Door slechts Chinees te studeren kwam ik te weinig in contact met het leven van Beijing-Chinezen en dus leek het geven van Engelse les een prachtige mogelijkheid om wat meer van de cultuur op te pikken. Integreren begint met werken dacht ik.
Er was geen sollicitatiegesprek, want men vindt mij een ‘native speaker’ (het is toch Europa?) en daarom was ik gekwalificeerd voor de baan. Naast het aanleren van Engels, moet ik de leerlingen ook Westerse cultuur bijbrengen. Het leek me logisch om iets te vertellen over de recente geschiedenis van de Verenigde Staten en West Europa. Een probleem is echter dat ik een contract heb ondertekend waarin ik aangeef dat ik de leerlingen niets vertel over oorlog of religie. Het is me nog niet duidelijk geworden waarom ik deze onderwerpen niet mag aansnijden. Ik denk dat de Chinese staat bang is dat de leerlingen een mening aangeleerd krijgen die afwijkt van de ‘staatsmening’ en dat kan een gevaar zijn voor de harmonie van China. Hoe vertel je echter iets over de recente geschiedenis van Europa en de Verenigde Staten zonder de begrippen oorlog en religie te gebruiken? Het blijft voor mij voorlopig een openvraag.
Om beter inzicht te krijgen in het niveau van de leerlingen, besloot ik om tijdens de eerste les de leerlingen te vragen zichzelf voor te stellen.
Richard (leerling): “I am Richard. I live in China. I am 12 years old. My hobby is to play basketball.” Koen: “How often do you play basketball?” Richard: “ Bu zhidao” (vertaling: dat weet ik niet) Koen: “How many times in a week do you play basketball?” Richard: “Bu zhidao”. Koen: “You play basketball right?” Richard: ” yes”. Koen: “okay, good. next one.” Jessy (leerling): “I am Jessy. I live in China. I am 12 years old. My hobby is to play basketball.” Wendy (leerling): ““I am Wendy. I live in China. I am 12 years old. My hobby is to play basketball.”
Drie leerlingen achter elkaar die de zelfde sport beoefenen. Erg toevallig. Langzaamaan werd me duidelijk wat hier aan de hand was. Tijdens de lessen Chinees die ik volg aan de universiteit worden ik en mijn medestudenten aangemoedigd om dialogen uit ons hoofd te leren. Mijn leerlingen krijgen op dezelfde manier Engels aangeleerd. Ze hebben waarschijnlijk het ‘voorsteldialoog’ perfect uit hen hoofd geleerd, maar helaas strookt het niet op alle plaatsen met de werkelijkheid.
Sinds de eerste les weet ik wat mijn functie wordt op deze school. De leerlingen losweken van het lesmateriaal. ‘Vrijheid van dialoog’ ben ik het gaan noemen. Eigenlijk zou ik ze dit begrip moeten uitleggen, dan krijgen ze meteen een stukje westerse cultuur mee.
Koen Verberne studeert Chinees en doceert Engels in Beijing.
