Gezin Kozulin geeft niet op
Zo vertelde zij aan ScienceGuide over de werkelijkheid van die repressie: “Er zijn er nog velen die zonder vaste verblijfplaats rondtrekken om arrestatie te ontvluchten. Ze zijn door hun protesten in Minsk en door de rest van het land illegaal in eigen vaderland, geroyeerd van hun opleidingen en dergelijke. Daardoor kunnen zij niet thuis blijven wonen of in hun studentenkamers verblijven.
De rectoren van de universiteiten voeren Loekasjenko’s repressiebeleid uit. Studenten die zijn opgepakt en opgesloten na de verkiezingen moesten 15 dagen brommen. Dus waren ze niet bij colleges. Na afloop van hun arrest pakten de rectoren ze nog eens aan wegens ‘verzuim van onderwijs’. Dus werden ze op die grond van de universiteit gestuurd.
Wat er nu gebeurt is nog een stap erger. De rectoren zetten de studenten en hun organisaties tegen elkaar op. Via dreigementen proberen ze te bewerken dat die organisaties studenten extra straffen die meedoen aan het verzet. Ze proberen ze tegen elkaar uit te spelen, bijvoorbeeld door studenten met niet zulke goede cijfers op te stoken en te intimideren tegen anderen die protest organiseren en dergelijke. Zo moeten zij hun trouw aan Loekasjenko bewijzen en hun privileges behouden.”
Zij hield de hoop levend dat de tiran ooit als woonplaats ‘Den Haag’ zou moeten opgeven, zo lachte zij op de tramhalte voor station Holland Spoor. Na lange ziekte, waarin zij onvermoeibaar bleef vechten voor vrijheid in haar land, hebben de kinderen Kozulin nu bekend gemaakt, dat zij de strijd van hun moeder overnemen om hun vader en de vele anderen in strafkampen en gevangenissen vrij te krijgen. Volgens de wet mag de commandant van de strafkolonie waar Aleksandr Kozulin gevangen gehouden wordt, hem verlof geven om de begrafenis van zijn vrouw bij te wonen.
De dochters van Kozulin hebben al een telegram naar de strafkolonie gestuurd.
Brussels Commissaris External Relations and European Neighbourhood Policy, Benita Ferrero-Waldner heeft direct bij de machthebbers gepleit voor clementie om Kozulin toe te staan de begrafenis van zijn vrouw bij te kunnen wonen. “I offer my condolences to Mr Kozulin and his close ones on the occasion of the passing away of Mrs Kozulina. I hope and I would appreciate this as an important signal, that the Belarus authorities will let Mr Kozulin attent tomorrow’s funeral in Minsk. I once again urge the Belarus authorities to release Mr Kozulin. Putting an end to the practice of detaining citizens on political grounds in Belarus would be a significant step on the Belarusian side.”
Het regime maakte in de nacht voor de begrafenis bekend, dat de gevangen presidentskandidaat de volgende ochtend naar de teraardebestelling van zijn vrouw zou mogen gaan. Hij was na haar overlijden al in een honger- en dorststaking gegaan om dit af te dwingen en zei te hopen, dat als ook dat hem verboden zou worden hij binnen niet al te lange tijd naast haar zou mogen te komen liggen.
Het hele interview dat wij mochten voeren met Irina Kozulina in april 2006 leest u hier.
