Terrorist erkent mislukking RAF

Het is maar een korte scene in een film die vooral draait om de kopstukken Andreas Baader, Gudrun Ensslin en Ulrike Meinhof. Dellwo hoort tot de tweede generatie RAF, die in actie komt om de eerste generatie vrij te krijgen. Hij heeft achteraf gelijk in zijn kritiek op de film dat de personages uit de lucht komen vallen en dat het een echte schietfilm is geworden. Het is een spannend drama dat begint met de scheiding van Ulrike Meinhof en eindigt met de liquidatie van Hanns Martin Schleyer in 1977. Daartussen verstrijken tweeënhalf uur vol bomaanslagen, gijzelingen, bankovervallen, liquidaties en onderling gekonkel.

Dellwo meldt achteraf dat hij vooral de ontstaansgeschiedenis van de RAF mist, de reden waarom men tot deze acties overging. Dat zit er inderdaad niet in, maar dan had de film waarschijnlijk nog twee uur langer geduurd. En de regisseur kan zich makkelijk achter het argument verschuilen dat er nog twintig andere films zijn en een veelvoud aan boeken over de RAF die dit aspect al hebben belicht.

Lux heeft woensdagavond met het ergste rekening gehouden. De beveiliging is op oorlogssterkte, de politie patrouilleert en de filmbezoekers worden gefouilleerd. Buiten is een linkse tegendemonstratie tegen een rechtse demonstratie die er niet is. Dat is nog eens vechten tegen windmolens.

Achteraf krijgt Dellwo vragen waarom hij gedaan heeft wat hij heeft gedaan. Of het zijn twintigjarige gevangenisstraf allemaal waard was en hoe het zit met de toekomst van ‘de revolutie’. We moeten het zien in de tijd, legt hij uit. Een generatie die is opgegroeid met geweld, die geen uitweg en ruimte meer ziet in de maatschappij en die uiteindelijk uit noodzaak naar de wapens grijpt, zo verklaart hij de RAF. Zijn persoonlijke omslagpunt was de dood van Holger Meins in de cel.

Het is allemaal mislukt, concludeert Dellwo. Socialistische staten zijn mislukt, in Afrika is het verkeerd gegaan met de dekolonisatie, Israël is nog steeds een brandhaard en de RAF heeft gefaald. Er zijn veel fouten gemaakt, zegt hij. En het gebruik van geweld was helemaal verkeerd. Maar met veel spijt terugkijken doet hij niet. Het was zoals het was.

Dellwo gelooft nog steeds in het idee van de revolutie. Hij wordt fel als hij over ongelijkheid praat, die alleen maar erger is geworden sinds de jaren zeventig. De tijd is ook helemaal niet rijp voor een nieuwe revolutie. Hij denkt zelfs dat hij die niet meer gaat meemaken in zijn leven. Maar hij is ervan overtuigd dat men ooit weer massaal in opstand komt tegen ongelijkheid. Over zijn persoonlijke twijfels, spijt, angst en woede blijft hij op de vlakte. We worden wel iets wijzer, maar niet heel veel. Net als bij de film.

[bron: Voxlog]