Gym in Ghana en Benin

Right To Play is een internationale humanitaire organisatie die met sport en spel programma’s de levens van kinderen in de meest achtergestelde gebieden ter wereld wil verbeteren. Right to Play nam in maart 3 studenten en 3 topsporters mee om kennis te maken met de projecten. Die kunnen nu in Nederland helpen verdere bekendheid en fondsen te genereren voor dit project. 


Manon van der Sar

Manon, hoe heb je de reis ervaren?
“Aan de ene kant zien we hoeveel blijdschap en vooruitgang de projecten bieden. Maar we zien ook dat er te weinig middelen beschikbaar zijn om gemeenschappen te helpen. Er is veel vraag naar de projecten maar er is niet genoeg materiaal beschikbaar”.

Op de projecten werden we meestal enthousiast ontvangen, de kinderen lieten ons zowel letterlijk als figuurlijk niet meer los. Als we kwamen wisten we dat er een moment kwam dat we weer vertrokken. We zagen de schoolvoorzieningen, het kennisniveau, de leefomgeving en dan pas beseffen we ons echt dat we het echt heel goed hebben in het westen. Natuurlijk weten we dat, maar nu voelen we het pas. Het klinkt misschien vreemd, maar het doet zeer dat je niet iedereen kan helpen. Er moeten keuzes worden gemaakt. En dat zijn moeilijke momenten.

Tijdens ons bezoek werd een van de stafleden ziek doordat hij besmet was met malaria, ook dat is moeilijk om te zien. Zij hebben geen pillen of deet tegen de muggen. Ze hebben geen klamboes. Met een beetje geluk krijgen ze een middel als ze eenmaal gestoken zijn. We zagen hoeveel schade malaria kan aanrichten.

Wat voor moment heeft heel veel indruk op je gemaakt?
“Het lunchen in de bus. Met zo’n 200 kinderen om de bus zit je dan te genieten van je sandwich, rijst en salade. De kinderen eten misschien pas morgen of overmorgen weer. We mogen ze niets geven, er is niet genoeg voor iedereen. Zelfs als we het niet op krijgen mogen we de restjes niet geven: het zou een gevecht worden met dodelijke afloop voor enkelen. Waarom verdienen wij het wel om te eten en zij niet? Alsof we belangrijker zijn. Het is echt oneerlijk. Een moment die we allen niet kunnen vergeten. Het staat nog op mijn netvlies, het meisje vooraan met een ijzeren beker in haar hand. Met betraande ogen en een hongerbuik. En ik met broodkruimels aan mijn wang die ik op de grond van de bus veeg, onbewust”.

De reis heeft me ook veranderd. Ik heb meer gezien, ik heb ervaren, ik heb geleefd. Je leert relativeren als je weer terug bent. Alles kan rustiger, het is minder belangrijk geworden. Het is meer mijn eigen momenten pakken, en even terug naar die tijd. Ookal waren het 10 dagen het voelde als 2 maanden. Al stond de tijd in Nederland stil, de reis heeft mij in verschillende opzichten veranderd”.

Heb je ook dingen geleerd die nuttig zijn voor je studie?
“Al meerdere projecten heb ik achter de camera gestaan, maar deze ervaring heeft mijn filmmogelijkheden zowel life als achteraf vergroot. De skills voor filmen, fotograferen en bewerken zijn absoluut een level verder. Daarnaast kon ik niet fotograferen en filmen tegelijk. Andere van het gezelschap schoten daarin bij. Het was gaaf om te zien dat deze ook echt iets met tips en trucs konden. Goed om te zien dat er zoveel mooi resultaat uit is gekomen. En dat ik voor film en foto technieken iets heb kunnen overdragen. En dat ik dat ook terug kreeg, ontroerd me in die zin absoluut. Ik ben trots op de fotografen en filmers die me konden vervangen als ik zelf bijvoorbeeld een clinic gaf”.

Lees hier het weblog van Manon.