Oude wet om banken te redden?

Pikant is dat de president destijds helemaal niet achter de kern van de wet stond en zelfs met zijn veto dreigde. De garantie van de spaartegoeden, waar de wet in voorzag, genoot echter zoveel steun onder senatoren uit de dunbevolkte, armere staten in het Westen en Zuiden, én van vicepresident en oer-Texaan John Nance Garner a.k.a. ‘Cactus Jack’, dat FDR moest zwichten.

Wel was FDR voorstander van het andere kerndeel van de wet: een sterkere controle en toezicht op de bewegingsruimte van banken. In het bijzonder werd geregeld dat investeringsbanken en spaarbanken werden gescheiden. Het is dit aspect van de wet dat de Glass-Steagalt Act nu ineens weer actueel maakt in de VS.

Tevens pikant is dat president Clinton, FDR’s geestverwant, de wet buiten werking stelde, een actie die nu wordt bezien als een dieper liggende oorzaak van de huidige kredietcrisis.

FDR zou lange tijd koel blijven over dit aspect van de New Deal, totdat het een succes bleek en leidde tot het herstel van het vertrouwen van spaarders en investeerders. Raymond Morley, lid van FDR’s ‘Brain Trust’ en economische rechterhand van de president, zou hier later over schrijven: “I am convinced that he finally made himself believe he had favoured it from the beginning.”