Leren van Griekenland

De afgelopen week heb ik in Straatsburg bij de Raad van Europadoorgebracht. In de zaal en in de wandelgangen ging het natuurlijkover het onderwerp in Europa van dit moment: de schuldencrisis vanverschillende landen. Over IJsland en Griekenland wordt al veelgesproken en zijn ingrepen voorbereid. Maar verschillende anderelanden hebben ook fikse problemen en politici weten daar heel goeddat ontzettend pijnlijke maatregelen nodig zijn, maar aarzelenzichtbaar. In eigen land hebben we de les inmiddels wel geleerd: telang wachten is geen optie! Dan schuif je de schuld door naar devolgende generatie en wacht je tot de bom ontploft.

In Griekenland zie je nu de gevolgen van zo’n beleid waarbijduidelijk veel te lang is gewacht. Het gevolg is dat de Grieken nuhun vertrouwen in de politiek kwijt zijn en dat er in een noodtempomaatregelen genomen worden, die de burgers niet konden voorzien enhun nu ruw overvallen. Te lang wachten betekent bijna altijd dat dezwakkeren in de maatschappij ook een forse tik krijgen. Hen waarmogelijk beschermen kan dan gewoon niet meer. Talmen is daarom inde kern asociaal. Kijk naar Griekenland: pensioenen moeten enormomlaag, met soms meer dan 15%, de BTW omhoog naar 21%,ambtenarensalarissen met 12% gekort. 

Een verkeerde aanpak van het probleem van de staatsschuld kandaarom een bedreiging gaan vormen voor democratie en derechtsstaat. Daarover is in de Raad van Europa in februari al eenvoorstel tot onderzoek ingediend. We moeten met elkaar hier grondignaar kijken en lessen uit trekken. Deze week moest daarvoor eenrapporteur -zeg maar de onderzoeksleider- worden aangewezen endaarvoor heb ik me kandidaat gesteld. Dat ging niet van een leiendakje, want de Grieken herinnerden zich nog erg goed dat ik deTurken als rapporteur op het punt van de godsdienstvrijheid zeerstevig had aangesproken. Zij voelden de bui al hangen en dus maakteKonstantinos Vrettos (vice voorzitter van het parlement) de nodigebezwaren tegen mijn kandidatuur. Daarvan waren de overige ledenniet zo onder de indruk, ze begrepen het wel, vermoedelijk.

Ik ga als nieuwe rapporteur op dit onderwerp dus zo spoedigmogelijk aan de slag en kijk of ik in juni nog hoorzittingen kanorganiseren. Centrale vragen zijn:

• Hoe kon het zo ver komen?
• Welke gevaren zijn er, bijvoorbeeld door de garantstellingenvan de staat, die niet zijn meegenomen in de officiëlestatistieken?
• Hoe komen we hier op een goede manier uit?

Het voorkomen van toekomstige schuldencrisissen moet echt dehoogste prioriteit hebben, dat begrijpt iedereen in Europa die dewelvaart van de burgers en de zekerheid van de euro na aan het hartgaat.

Pieter Omtzigt