Collegegeld omhoog, maar voor wie?
De VVD heeft haar knopen geteld. De 18 miljard bezuinigingen zullende koopkracht van de middengroepen fors onder druk zetten. Alsjuist die huishoudens ook nog bij hun studerende jongeren klappenkrijgen door het vervallen van de studiebeurzen, dan kon dat weleens een tik te veel zijn. En een halfzacht compromis tussenstudiebeurs of leenstelsel levert weinig op, behalvebureaucratische verwarringen voor burgers. 1-0 voor het CDA, zoalsScienceGuide al eerder kon aanstippen.
Maar het CDA bracht meteen een pijnlijk probleem mee naar decoalitiebesprekingen. Zijn alternatief van een dekking doorcollegegeldverhoging voor ‘langstudeerders’ bleek een gifpil voorhet hoger onderwijs. In de al te haastige en weinig opendoorgevoerde doorrekeningen van het CDA-verkiezingsprogramma wasdie ingreep een van de misgrepen.
Achter de schermen werd verontwaardigd opgemerkt dat het deuniversiteiten en hogescholen zouden zijn die hier feitelijk derekening gingen betalen. Want die instellingen moesten maar zienhoe zij deze sterk vertraagde studenten nog konden laten betalen,dan wel hoe zij hun rendement nog verder zouden zien verlagen. Depogingen om via versnelde afstudeertrajecten in bijvoorbeeld hetHBO zulke studenten toch nog te motiveren en een diploma te latenhalen, zouden in dat opzicht als voorbodes van de gevolgen van zo’ningreep gezien moeten worden.
Bij Opstelten gingen dan ook varianten over tafel om de pijn ende effectiviteit van de collegegeldverhoging beter te verdelen. Eenalgemene verhoging voor elke student – zoals Plasterk al doorvoerdeom de lerarensalarissen te kunnen verhogen – staat daarbij op dekaart. Dit zou bovendien beter passen bij de redenering dat elkestudent de zekerheid behoudt van haar beurs, maar dat het aandeelvan de private financiering van het hoger onderwijs – ook door dedeelnemers dus – stapsgewijs omhoog moet. Dit besef klinkt ookduidelijk door in de
