The Education President

Nieuws | de redactie
20 december 2010 | 11 september 2001 zou de dag van de finale doorbraak worden in de ambitie van George W. Bush, om als ‘the education president’ de Amerikaanse geschiedenis in te gaan. De dag ook die de alliantie zou bezegelen tussen twee grote dynastieën, de Kennedy’s en de Bushes. In zijn memoires schildert president Bush met nadruk zijn visie en ambities op onderwijsterrein.

Het hoofdstuk ‘Leading’ in  de presidentiële herinneringen’Decision Points’ begint met het gedurfde onderwijsbeleid van Bush.Hij was al fier op zijn staat van dienst als gouverneur van Texasop het punt van onderwijsvernieuwing, kwaliteit en transparantie.Die successen behaalde Bush door nauw samen te werken met BobBullock, de legendarische en ‘earthy’ chef van de Democraten in deSenaat van zijn staat. Bij zijn begrafenis in 1999 zei Bush in eentypisch Texaans- roerende rede onder meer:  “Everybody herehas his favorite ‘Bob Bullock story’. The problem is that most ofthese are not fit for polite society.”  

In Washington poogde de nieuwe president een zelfde strategie ingang te zetten. De ‘Bullock’ in DC was the Lion of theSenate, Ted Kennedy. “Aan de oppervlakte hadden Ted en iknot a whole lot in common,” schrijft Bush licht ironischin zijn memoires. Hij laat buiten beschouwing te melden dat eenbedwongen drankprobleem en een ingewikkelde familiehistorie in elkgeval wel gezamenlijke ervaringen waren.

Thirteen Days

De voelhorens werden uitgestrekt naar elkaar in de bioscoop van hetWitte Huis. Daar vertoonde Bush voor het eerst de film ‘ThirteenDays’, een fictief verslag van de Cuba-crisis in 1962. De broersJack en Bobby zijn daarin de jeugdige politieke helden. Subtielgebaar was het wellicht niet, maar broer Ted kon moeilijk deuitnodiging afslaan om met zijn vrouw Vicky te komen kijken in dehuisbios.

Na de filmvertoning spraken president en senator overonderwijsbeleid. Dat was slim van de Republikein want deDemocratische legende was de ‘ranking senator’ in hetwetgevingscomité voor onderwijs. Thema was de PISA-score van de(openbare) scholen en hun leerlingen. “In the competitive globaleconomy good jobs demand knowledge and skills.” Maar de USA stondop het OECD-listje op plaats 21 bij de wiskunde beheersing ondermiddelbare scholieren. “Ahead of only Cyprus and South-Africa,”moppert Bush in zijn terugblik op zijn politieke leven.

De idee van George W. Bush als een soort van ‘Frans Nauta van deUSA’ mag voor velen in Nederland wat ontregelend zijn. Toch is ditwat hij met senator Kennedy feitelijk werd. “I don’t know aboutyou, but I like to surprise people. Let’s show them Washington canstill get things done,” zei de president tegen hem die avondtijdens de nazit van de film. Kennedy maakte de politiekeoversteek. “Like you, I have every intention of getting thingsdone,” schreef hij in een korte dankbrief de volgende ochtend. Ditbleek het begin van “my most unlikely partnership in Washington,”in de woorden van Bush in Decision Points, en “the biggestcharm offensive” van een moderne president, zoals een journalistdit noemde.

Kinderen van NCLB

Het wetgevingspakket van de twee politici bevatte eenreeks samenhangende beleidsingrepen: doelstellingen voor niveau’svan lezen en rekenen voor elke school; toetsingsafspraken met elkvan de 50 staten over de monitoring van de realisatie van diedoelen; investeringen in de scholen die niet adequaat scoren bij deverschillende sociale groepen in de klas; transparantie van allegegevens per school, staat en bevolkingcategorie; aanpak vanscholen die blijvend onderpresteren ondanks de extra gelden; en totslot de keuzevrijheid van ouders om hun kind naar andere, ookbijzondere scholen te laten gaan als de school niet voldoet. ‘NoChild Left Behind’ was zo een wet waar van de naam een begrip werden de afkorting NCLB zelfs ook nog.

En het bleek en blijkt een trendsettende wet, wereldwijd. Want deverbinding van ranking door transparentie, publiekeresultaatmeting, bekostigingincentives en extra stimulans voor’allochtoon studiesucces’ is in alle hoog ontwikkelde landen bonton en usance geworden. Rutte’s nadruk op openheid van deHO-uitkomsten tussen 2004 en 2006, het AHELO-projet van de OECD, de’PISA-Schock’ en de Exzellenzinitiative in Duitsland en het accentop ‘prestatiebeloning’ in het regeer/gedoogakkoord, het zijnallemaal kinderen van ‘No Child Left Behind’.

Laura voor Senaat, George in voorleesklas

Hoe liep het af in Senaat en Huis in Washington? In deSenaat zorgde Kennedy voor bipartisan support. In het Huiswas het de conservatieve Republikein John Boehner die ditdoorzette. (Hij is heel recent gekozen tot de nieuweSpeaker van het Huis.) Kennedy ging een stap verder. Deliberal Democrat senator verdedigde de wet en Bush’s beleidpubliekelijk voor de onderwijsvakbond en dat terwijl deze daarfalikant tegen was en een van de machtigste financiers van deDemocratische partij. “A courageous speech” prijst Bush dit in zijnmemoires.

Maar in de zomer van 2001 moesten Huis en Senaat eencompromisvoorstel brouwen. Dit proces begon vertraging entegengeluiden meer ruimte te geven. De president besloot daaromzijn hoofd op het politieke hakblok te leggen, “to reenergize thedebate”. Begin september zou hij in Florida – een grote staat volHispanic kinderen met leerachterstanden – een tour makenlangs allerlei scholen.

Hoogtepunt van de finale ‘push’ in zijn campagne was voorzien voorde ochtend van 11 September. First Lady Laura Bush zou voor heteerst voor het Congres optreden in een hoorzitting. “As a teacherand librarian, she had great credibility.” Hoewel Laura Bush zichaltijd verzet had tegen een Hillary Clintonesque politiekerol à la de “Health Care Bill” van haar voorgangster, was zij nubereid haar grote populariteit en gezag op dit onderwerp in tezetten.

Nu is ook helder, waarom Bush in een Floridaans voorleesklasjezat toen chiefstaff Andrew Card hem in het oor fluisterde: “Americais under attack.” Het kleuterboek ‘My Pet Goat’ op schoot zorgdevoor een van de memorabelste foto’s uit de Amerikaans geschiedenis.Laura Bush kon niet optreden in het Congres die ochtend, maar werdtijdens een voorgesprek met Ted Kennedy in het Capitool opgevangenen moest met hem de schuilkelder onder de grote parlementsgebouwenin vluchten.

Resoluut en spijt

Lerares Sandra Kay Daniels van de Emma E. Bookerbasisschool moest die ochtend van 11 september vooral doorgaan metde les om de kinderen en hun ouders niet ook in paniek te brengen.De president wist al van de aanslag in New York door Al Quaida toenhet voorlezen begon. Dankzij Condoleeza Rice die hem via eensecure phone bijpraatte over het eerste vliegtuig dat inhet WTC insloeg, zo blijkt op blz. 127 van de memoires. De MichaelMoore fantasieën en beeldvorming van Bush’ gedrag in de schoollaszijn dus precies dat: partijdige manipulaties van een nationaletragedie.

Bush schrijft met spijt en resoluutheid over deze gebeurtenissen:”By the end of that morning it was clear I would not be theeducation president. I was a war president.” Niettemin kon hij NoChild Left Behind door het Congres loodsen en de week voor Kerst in2001 werd het met grote ‘bipartisan’ meerderheden aangenomen.

De impact ervan verdedigt de president met vuur in zijn terugblik.”The purpose of the law was to reveal the truth, even when it wasunpleasant.” Om de pijnpunten in de schoolprestaties aan te pakkenwerden de federale onderwijsuitgaven 39% verhoogd. Critici die ditte wenig vinden, verwijst Bush fijntjes naar de 50 staten: Daar zit”the vast majority of education funding – about 92% and that’s howit should be.”

De uitkomsten vervullen de president met trots. Bij zijn vertrek in2008 hadden de scholieren bij wiskunde “their highest levels inhistory” gehaald. “Hispanic and African-American students set newrecords in multiple categories.” En de trend was “exactly the waywe wanted: All students improved, but minority students improvedthe most.”

Nog één keer met Ted aan zijn zijde

Na diepgaande conflicten over de inval in Irak was deverhouding met Ted Kennedy in 2006 verstoord geraakt. Bush verwijtzichzelf dat hij nooit tijdig en persoonlijk met de senatorgesproken heeft daarover. Maar in 2006 lukte het hem zijn “unlikelyrelationship” nieuw leven in te blazen. Samen trokken zij in eigenkring hard aan een wet om illegale immigranten een legale status tegeven in ruil voor inburgering:  “A tough but fair path tocitizenship.” Het mocht niet helpen.

‘Majority leader’ in de Senaat, Kennedy’s partijgenoot Harry Reid,wilde het debat niet afronden toen een stemming vóór mogelijk leek.En John McCain van migranten-staat Arizona ging zwabberen om derechtervleugel van de Republicans te plezieren en zo zelf presidentte worden. Bush schrijft zeer fel over deze mislukking van zijnbeleid, die hij vooral aan de slappe knieën zijn partijgenotenwijt.

Het liet zien dat “a blend of isolationism, protectionism andnativism” hier greep kreeg op het publieke debat, in het bijzonderonder zijn eigen partijgenoten. “Our economy, our security and ourculture would all be weakened by an attempt to wall ourselves offfrom the world. Americans should never fear competition. Ourcountry has always thrived when we’ve engaged the world withconfidence in our values and ourselves. The same will be true inthe 21st century.” Chapeau, mister President.


«
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
ScienceGuide is bij wet verplicht je toestemming te vragen voor het gebruik van cookies.
Lees hier over ons cookiebeleid en klik op OK om akkoord te gaan
OK