Iedere hoogleraar een bijklussend hoogleraar

Nieuws | de redactie

9 februari 2011 | Ooit moest Roel in't Veld opstappen als bewindsman voor HO, omdat hij als prof te hard gewerkt had aan de valorisatie van zijn kennis en kunde. Bijklussen blijft 'verdacht', betreurt HAN-lector Frans Nauta.

‘De komende maanden formuleert het nieuwe kabinet de hoofdlijnenvan het innovatiebeleid. Er is flink gesaneerd, veel subsidiesworden opgedoekt. Hulde daarvoor. De vraag is: wat dan wel? Hoekrijgen we een innovatiebeleid 2.0? De kennislobby van Nederlandpresenteerde twee weken geleden zijn visie en die was kort samen te vatten als: geef ons meer geld.Maar meer geld geven aan een matig functionerend innovatiesysteemis weggegooid geld. Gelukkig voelt het kabinet daar ook nietvoor.

Wat ik hoop is dat dat de politici enbeleidsmakers hun neiging kunnen onderdrukken om te koersen op destatistieken. Want me meten tegenwoordig alles van dekenniseconomie. Met al die indicatoren kunnen we onszelf vervolgensvergelijken met andere landen in benchmarks. Maar twintig jaarbeleid gericht op betere cijfers heeft ons bar weinig resultaatopgeleverd.

Ik stel voor dat we stoppen om ons gekte laten maken door de eindeloze hoeveelheid cijfers. Want we zijnal twintig jaar bezig om betere cijfers te krijgen. Dat heeft onsveel geld gekost, met een zeer mager resultaat. Die cijfers hebbenals grootste probleem de wet van afnemend inzicht bij toenemendoverzicht. Je denkt in Den Haag dat je het snapt, want je hebt aldie cijfers in je spreadsheet staan. Maar je weet niets van dewereld achter die cijfers.

Ik stel voor dat we wereld achter decijfers centraal stellen in het nieuwe innovatiebeleid. Hoe is hetin Nederland om te werken als student, docent, onderzoeker,professor, R&D manager, een venture capitalist of de baas vaneen groot bedrijf? Waar ondervinden die mensen hinder van hetsysteem en waar gaat het echt prima? En bovenal: waar krijgen zedubbelzinnige boodschappen? Daar gaat mijn serie columns overInnovatiebeleid 2.0 de komende weken over.

Laten we om te beginnen eens kijkennaar de hoogleraar. Via het Haagse beleid zeggen we tegen diehoogleraar: we vinden het heeel erg belangrijk dat je onderzoekdoet. We vinden het ook heeel erg belangrijk dat je eroverpubliceert. En trouwens, we vinden het ook best belangrijk dat jezo af en toe iets concreets probeert te doen met al je kennis,bijvoorbeeld samen met een bedrijf. Daar geven we je dan ook watsubsidie voor. 

Maar binnen de universiteit wordt zo’nhoogleraar alleen maar afgerekend op de vraag of er genoegpublicaties op haar naam staan. Maar gelukkig, voor de doorzettershebben we als samenleving een mooie beloning. Een professor dieecht werk probeert te maken van haar kennis noemt de politiek een’bijklussende hoogleraar’. Geloof me, je moet op een universiteitecht van goede huize komen om het vol te houden, dat toepassen vanje kennis.

Niet zo lang geleden had ik een dinermet tien professoren. Ik vroeg wie aan tafel een BV had. Precieséén van de tien. Als ik zo’n diner had gehad met Amerikaanseprofessoren dan zouden negen van de tien een eigen BV hebben. Jebent daar een beetje een loser als je dat niet hebt.’

Frans Nauta is lector Publieke Innovatie aan de HAN