Onno Ruding eist veel meer geld voor kennis
In een vlijmscherpe rede voor een interne CDA-conferentie over’De centen van Europa’ hekelde Ruding dit kortzichtig onbegrip vanvelen over de werkelijkheid van de Europese financiën en de rol vanNederland daarin. Als voorzitter van het Centre for European PolicyStudies was de altijd zo zuinige oud-minister er duidelijk eenslekker voor gaan zitten. Zijn geestverwanten in VVD en CDA op hetpunt van een sobere overheid kregen er ongenadig van langs, zulksuiteraard in de kille plaatstaal stijl waarvoor Ruding alsminister in Den Haag en Brussel altijd al berucht was.
Te weinig noodzakelijke moed
Ruding verwijt Barroso en zijn Commissie “te weinignoodzakelijke moed” en noemt diens voorstel voor de Europesebegroting van 2013-2020 “allemaal vaag en niet-committerend.” Meestzorgelijk vindt hij de slappe houding bij de landbouwuitgaven. Dieworden wel wat veranderd met “zinvolle voorstellen om ze beter teintegreren met andere beleidsdoelen (cohesie, klimaatveranderinge.d.).”
Maar in werkelijkheid gebeurt er weinig, zo rekent Rudingvoor. Er is geen “geleidelijke maar forse vermindering van dezeuitgaven die toch sterk op het verleden met zijn subsidiepolitiekzijn gebaseerd.” Men ziet de samengeknepen lippen van misprijzenvoor zich als Ruding het woord ‘subsidiepolitiek’ uitspreekt…
De consequenties hiervan berispt hij scherp. Door niet werkelijkte herschikken in de investeringen blijft Europa achter bij deessentiële groei om de crisis te doorstaan en economisch teinnoveren. “Dus: meer uitgaven voor a en b en minder voor c en d,”dat is wat ontbreekt aan het beleid.
Niet blijven subsidiëren
Het gevolg acht hij zeer ernstig: “Daardoor komt er veel teweinig geld beschikbaar om andere EU-uitgaven te verhogen diesterker bijdragen aan de verhoging van de zwakke groei in Europa.”Dat geldt ook voor de zogeheten cohesiefondsen om achterblijvenderegio’s versneld naar Europees economisch niveau te brengen. DatNederland hier niets uit krijgt en hoort te krijgen prijst Ruding.Maar ook hier “ontbreekt het aan moed.”
Er is geen ‘sunset clause’ op zulke fondsen, zodat Griekenland,Ierland en Zuid-Italië “absurd lang werden en wordengesubsidieerd.” Die middelen blijven dan niet beschikbaarvoor echte toekomstinvesteringen onderstreept Ruding. Als ze zoudenwerken hadden die regio’s na een jaar of tien of vijftien diecohesiefondsen toch niet langer nodig? “Het is in het algemeen eengezond begrotingsprincipe dat subsidies niet eindeloos doorgaan. Inde mededeling van de EC [Barroso c.s.] staat helaas nietsvan dit alles.”
Brussel moet inzetten op kennis
Ook deze omissie maakt het onmogelijk te doen wat Rudingdringend noodzakelijk acht: het verschuiven van de EU-investeringennaar sterk toekomstgerichte doelen en sectoren. Hij wil dat deuitgaven van ‘Brussel’ zich voluit richten op thema’s “die passenin de Europa 2020-strategie.” Voor hem zijn dat expliciet drieterreinen: onderzoek, innovatie en onderwijs.
Hoe cruciaal die Europese investeringen zijn voor elkeNederlander rekent Ruding op zijn bekende, droge bankierstoon voor.De eurosceptici krijgen de volle laag van hem. “Iedere Nederlanderverdient een dertiende maand dankzij de interne markt van de EU:per Nederlander – dus niet louter de Nederlandse overheid! – kostde EU €268, maar levert zij €1500 tot €2000 per jaarop.”
En de Nederlander kan nog veel meer profiteren als premier Ruttec.s. zouden snappen hoe Europa werkt, zo doceert Ruding een tikjevilein. Bij de grootste EU-posten – landbouw en cohesiefondsen- “ontvangt Nederland immers weinig. Het is navrant dat totde medeondertekenaars van de brief van de vijf regeringsleiders(waaronder premier Rutte) van december 2010 – met de eis vanbeperking van de EU-uitgaven – landen als Frankrijk en Duitslandbehoren die nu juist de omvang van de landbouw- en cohesie-uitgavente willen beschermen.”
Rutte heeft zich kortom laten piepelen door Sarkozy en zijnagrarische achterban, aldus Ruding. Zou de eis zijn geweest, dat deEU-uitgaven niet slechts bevroren werden, maar vooral herschikt,dan had Nederland daar echt iets aan gehad. Want bij de onderzoek-,innovatie- en kennisinvesteringen scoren onze instellingen altijdduidelijk bovengemiddeld. Ruding eindigt daarom met een vrijvernietigende analyse van de actuele beleidslijn en uitingen van decoalitie op Europees beleidsterrein. Hij noemt deze “wel erggemakkelijke en opportunistische uitlatingen.”
