Spoeddebat? 1 April!
“De reden van invoering was duidelijk: de regeringspartijenblokkeerden net iets te vaak een debat dat ministers toevallig nietgoed uitkwam. Dus kwam er de regel dat je met 30 leden een debatkunt aanvragen. Een paar oppositiepartijen is dan meestal alvoldoende.
Dit middel voorziet duidelijk in een behoefte, dat kunt u zienuit de groei ervan:
2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010
17 38 29 43 65 62 46
En het aantal groeit nog steeds. 2006 en 2010 vertoonden slechtstijdelijke dips, omdat het na de val van een kabinet en tijdens dekabinetsformatie wat minder spannend is om een minister naar deKamer te halen.
Spoed, nou ja, spoed..
Hoe gaat dat, een spoeddebat? Een journalist vertelt eenKamerlid dat zij of hij een item pas echt serieus neemt als dittenminste een spoeddebat aanvraagt. Voor een minder belangrijkAlgemeen Overleg in een Kamercommissie – met minder of geencamera’s – moet je een meerderheid bij elkaar harken, voor eenspoeddebat zijn die 30 al voldoende….. U begrijpt het wel, die afweging is dan snel gemaakt.
Het eerste jaar ging het best goed: de 17 spoeddebatten (zo’neens per twee weken) vonden op één uitzondering na binnen een weekna het signaal van een Kamerlid plaats. De meeste binnen 24 uur. Ennu? Laat ik me beperken tot de spoeddebatten sinds de verkiezingenin juni van 2010. Er hebben er 40 plaatsgevonden. Maar dat isniet alles.
Er is nu zelfs een wachtlijst voor de spoed. Vanwege dezewachtlijst zijn inmiddels 31 opgevoerde spoeddebatten via deachterdeur al weer afgevoerd. En op de wachtlijst staan momenteelnog 13 spoeddebatten, waarvan de behandeling nog geplandmoeten worden. De wachttijd bedraagt op deze manier soms welmaanden. Overigens is het afvoeren via de achterdeur voorKamerleden meestal ideaal. Je krijgt vooraf al de publiciteit, maarhoeft vervolgens niet de voorbereidingen op het debat ter hand tenemen.
Bijensterfte of miljardenrisico?
Het instrument is dus volslagen bot geworden. Wat we gaan doen?Voor het aanscherpen van de 30 leden regel zal wel geen meerderheidte vinden zijn. Als u zich afvraagt ‘is er dan helemaal niets anders te doen in ‘s lands vergaderzaal?’ kan ik u de lijst latenzien van ingediende wetsvoorstellen, die nog behandeld moet worden.Dat zijn er 223. Opschoning is daar aan de orde, maar ook dan werkgenoeg, zou ik zeggen.
En als u de lijst van spoeddebatten met mij zou overzien dat ishet soms gewoon schrikken. Als ik vandaag thuis vertel ‘we gaan eenspoeddebat houden over bijensterfte’ of over ‘arbeidsomstandighedenop de Marokkaanse ambassade’, dan roepen ze met zijn allen, dat ikmoet ophouden met mijn duffe één Aprilgrappen.
Zelfs op deze dag van relativering vind ik het toch beschamend,dat voor al die spoeddebatten zich wel sprekers aangemeld hebben,maar dat het tegelijkertijd mogelijk is dat voor het wetsvoorstelover het administratiekantoor voor staatsdeelnemingen zich nog geenspreker gemeld lijkt te hebben. Dat gaat over die tientallenmiljarden waar we recent het bankwezen mee overeind hebbengehouden, weet u nog? Nu lijkt het een hamerstuk te worden, terwijlhet thema een strijd was van twee jaar met de regering. En geeftoe: een discussie over hoe en of we de ABN Amro moeten besturenzou geen overbodig debat zou zijn. Die luxe kunnen we ons kennelijkmet al die spoeddebatten niet meer permitteren.”
Dr. P.H. Omtzigt is lid van de Tweede Kamer voor het CDA,van de Assemblee van de Raad van Europa en econometrist. In dierollen houdt hij op ScienceGuide een column bij over zijnervaringen in de eigenzinnige werelden van politiek en wetenschap,hun wederzijdse beïnvloeding en hun confrontaties.
