Oxford, here I come
Mijn tijd in Oxford begon 3 jaar geleden met eenoriëntatieprogramma speciaal voor buitenlandse studenten. AlsNederlander mocht ik voor mijn eerste jaar begon een paar dageneerder naar Oxford om over de nodige nuttige (hoe open je eenbankrekening) en nutteloze dingen (dat Britten graag in de rijstaan) te worden geïnformeerd.
Ook leerde ik over het aantal buitenlandse studenten dat aan deuniversiteit van Oxford studeert en hun land van oorsprong. Hetgros waren Fransen, Duitsers, en Amerikanen. Er waren meer Belgendan Nederlanders. Dit verbaasde me.
De mythe van de rugbybal
Het is een behoorlijke opgave om voor een bachelor op Oxford teworden aangenomen. Alle kandidaten moeten zich eerst via de UCASwebsite aanmelden. Wie zich door deze eerste ronde weet te slaan,moet zich vervolgens middels een interview bewijzen.
Over het interviewproces in Oxbridge doen allerleimythes de ronde. De professor gooit een rugbybal naar je zodra jezijn kantoor binnenstapt. Wie hem vangt krijg een aanbod; degenedie de rugbybal vangt en vervolgens in de prullenbak gooit krijgteen plaats ongeacht zijn eindexamencijfers. Dit is natuurlijkonzin; de interviews zijn er om te zien of je na kan denken.
De vragen die mij tijdens mijn interview werden gesteld blekenachteraf veel met mijn toekomstige studiestof te maken te hebben.Zo werd mij de vraag gesteld waarom democratische staten onderlinggeen maar met niet-democratische staten wel oorlog voeren(politiek). Tevens werd mij gevraagd hoe ik kan weten dat er eenboek op tafel lag (filosofie). Tot slot werden mij enkelewiskundige vragen gesteld over afgeleiden en raakpunten en daarnaover de waarde van aandelen in Apple nadat de iPhone wasaangekondigd maar nog niet te koop was (economie). Ik zou het laterallemaal weer tegenkomen: democratie bij politicologie, theorieënover true justified belief bij filosofie en rationalexpectations bij economie.
Goedgebekt en toch afwezig
Van alle mensen uit niet-Engelstalige landen spreken deNederlanders waarschijnlijk het beste Engels. Het spreekt dus voorzich dat Nederlanders – die op z’n minst net zo slim zijn als elkander volk – een grotere kans maken om op een topuniversiteit zoalsOxford of Cambridge een plek te veroveren. Interviews zouden degoedgebekte Nederlanders ook makkelijk af moeten gaan! Toch is ditniet het geval. Er is in Oxford een grotere groep studenten uit onskleinere buurland België.
Het lijkt me sterk dat er, zesjescultuur of niet, zo weiniggeschikte Nederlandse kandidaten voor een bacheloropleiding opOxford zijn. Van de Nederlandse bachelorstudenten -‘undergraduates’ genoemd in Engeland – die ik op Oxford kende hadmaar ongeveer de helft op een Nederlandse middelbare schoolgezeten. De andere helft had al een bachelor afgerond of zat in hetbuitenland op een (internationale) school waarvandaan de stap naarEngeland over het algemeen een stuk kleiner is. Dit wekt bij mij deindruk dat veel Nederlanders de kans op het volgen van eentopopleiding aan Oxbridge aan zich voorbij laten gaan doordat zeniet de moeite nemen, noch de aanmoediging krijgen, om een pogingte wagen.
Ik zou daarom elke Nederlander die denkt een kans te maken opOxford of Cambridge aanraden het gewoon te proberen. AlsNederlander volstaat je Engels vrijwel zeker en zelfs als het jeniet lukt, hou je er een leuk reisje aan over. Wie uitgenodigdwordt voor een interview wordt ondergebracht in het college vanzijn of haar keuze. Meld je dus vooral aan voor Worcester ofMagdalen (Oxford) dan wel Kings of Trinity (Cambridge). Dat zijn demooiste!
