Alsof je er tussenstond
Ik was die dag in Arnhem, bij de HAN, een gewone dinsdagmiddag.Een werkdag zoals je die als bestuurder vaker hebt. Met veelinterne afspraken.
Op enig moment stak een collega zijn hoofd om de deur: ‘heb jeal gehoord dat…’ Nee, dat had ik niet. Ik schrok. ‘Wat?’ Ik kongewoon niet geloven wat ik hoorde. ‘Een vliegtuig in één van deTwin Towers?!’ Het gesprek heb ik snel afgerond en ik ging directop zoek naar een kamer met TV. Het werd uiteindelijk hetAuditorium, vlakbij mijn kamer gelegen. Daar was op een enorm grootscherm CNN live te volgen.
Beelden die ik nooit meer vergeet. Onwerkelijk. In een groot,min of meer leeg, Auditorium stonden we met een stuk of 10 mensente kijken naar een scherm van ca 3 bij 3 meter. Alsof je er tussenstond. Perplex waren we. Wat gebeurde hier? Het leek een film. Envervolgens een tweede vliegtuig dat de andere toren invloog! Zagenwe wat we zagen? ‘Live’ op TV?! Shocking! Chaos, angst, inktzwarteroetwolken, sprakeloos, angstwekkend. En ongeveer een uur later hetineenstorten van de torens. Apocalyptische beelden. Mensen die inblinde paniek naar beneden springen. Een zekere dood tegemoet.Afschuwelijk. Niet om aan te zien.
Maar ik bleef kijken. Ik kon en wilde niets anders dan hetnieuws op de voet volgen. Ik ging ’s middags eerder naar huis. Meteen onbestemd gevoel, angst, afschuw. Wat gebeurde hier? Hoe zoudit verder gaan? De wereld leek voor altijd veranderd. Het gingmijn bevattingsvermogen te boven. Zo onwerkelijk. Uren achtereenzat ik ontdaan voor de televisie. Met de vraag ‘wat staat onsallemaal te wachten?’
We zijn nu 10 jaar verder. De kranten van woensdag 12 september2001 heb ik nog. Bewaard. Waarom? Dat weet ik eigenlijk niet.Vanwege de impact. Als de dag van gisteren, ook opgeslagen in mijngeheugen en op mijn netvlies.
En toch, na enige tijd ging alles ‘weer gewoon door’. Het gewonealledaagse leven. Maar wel met enorm veel extraveiligheidsmaatregelen. Veranderingen, eigenlijk om zoveel mogelijkhetzelfde te houden. Maar toch anders. Op een vliegveld moet je jeflesje water weggooien om na het poortje een nieuw flesje te kopenom het vliegtuig mee in te stappen.
Het resultaat is hetzelfde, namelijk dat je met een flesje waterin het vliegtuig zit, maar er is fundamenteel iets veranderd.Merkbare effecten in het dagelijks leven, in de psyche en in depolitiek. Moeilijk onder woorden te brengen. Een soort litteken,een kras op de ziel. De samenleving lijkt harder, grimmiger, metveel meer terechte of onterechte (waan?)ideeën over(on)veiligheid.
9/11, ‘oh my God!’
Marcel Wintels
