Beetnemen door donkere gedachten
Mijn mobiele telefoon was het eerste dat ik pakte om te bellennaar mijn familie. Het was een reflex na dat vreselijke beeld vaneen gebouw in brand en het geluid van een mevrouw die haar manbelde om haar naar ik vermoed laatste woorden in zijn voicemail tespreken: “Weet dat ik altijd van je zal blijven houden”.
Met tranen in mijn ogen belde ik mijn familie, nee die wonenniet in de VS maar in Suriname en toch wou ik ze even dichtbijhalen. Dat gevoel van dichtbij je familie willen zijn, dichtbijvrienden willen zijn, dichtbij willen zijn, gewoon je geborgenwillen voelen.
Ik kon mij gewoon niet voorstellen dat wat ik net op de TV hadgezien echt gebeurd was.
Dat ik tegen beter weten in gewoon probeerde verder te werken,ik was net bezig een voorstel te schrijven over hoe de publiekeomroep meer multicultureel talent kon binnenhalen. Hoe ironisch dattot dat moment, dat moment van 11 september, in mijn beleving nogeen gevoel van urgentie leefde om die multiculturele samenleving tevieren.
Een paar dagen daarvoor had ik nog een zeer succesvollebijeenkomst georganiseerd met een aantal captains of media omnogmaals te onderstrepen dat er echt werk moest worden gemaakt vandiversiteit. De opgeruimde stemming die toen heerste op die bewustebijeenkomst ben ik daarna niet meer tegen gekomen. 9/11 heeft veelveranderd, er is iets gebroken, iets in het optimisme, in hetvertrouwen dat wij met zijn allen die wereld een stukje betergingen maken en dan niet alleen in omroepland werd het grimmiger,nee sterker nog daar buiten werd het veel grimmiger.
Zo donker, zo bozig, op internet stonden de eerste mensen op dieecht tekeer gingen tegen alles wat anders was. Het werd langzaammaar zeker steeds normaler om elkaar ‘eens flink de waarheid tezeggen’, de nuance was steeds verder te zoeken. Maar ook juisttegen de stroom in werden de eerste gesprekken en debatten gevoerdom de boel bij elkaar te houden om maar in voor mij bekendeterminologie te spreken.
Ik ben zelf al ruim tien jaar mentor van een grote groepAmsterdamse jongeren en het mag geen toeval zijn dat die groep indie tijd is gevormd. Een groep jongeren vanuit alle windstreken diehet vaak hartgrondig met elkaar oneens zijn, maar een groep die welgekenmerkt wordt door een optimisme juist in tijden waar anderenzich laten beetnemen door donkere gedachten.
Het is deze groep jongeren waar ik tien jaar later nog over 9/11kan praten en ook wil praten omdat zij tien jaar lang dat gevoelvan samen hebben weten te behouden zonder soft te worden, zonderhet debat uit de weg te gaan. Het is deze groep jongeren die mijheeft geïnspireerd om de politiek in te gaan. Om ook daar in dieTweede Kamer het gesprek voort te zetten over hoe wij dichterbijkunnen komen. Dichterbij een samenleving die niet in angst voorelkaar hoeft te leven maar die erop kan vertrouwen, dat wij elkaarmet woorden te lijf gaan en met niets anders.
