De dood van Harry
Vonks column ‘Meeleven’ in Psychologie Magazine van deze maandis onbedoeld hilarisch. Uitvoerig bejammert zij het onbegrip inhaar omgeving om haar leed. “Allemaal erg irritant of ronduitkwetsend.” Goedbedoelde relativeringen van haar emoties beschrijftzij als affront en kilheid. “Voelde je je rot, kreeg je ook nogeens te horen dat het je eigen schuld was.”
Gaat het hier over de impact van de zaak Stapel die in Tilburg,Groningen, Amsterdam en via Roos Vonk ook in Nijmegen hoge golvendoet slaan? Gaat het om het leed om de kras op de goede naam enfaam van de Nederlandse wetenschap ? Nee. De column ‘Meeleven’behandelt de emotionele achtbaan waar de hoogleraar in terechtkwamna de dood van hangbuikzwijn Harry, “het leukste dat je je kuntvoorstellen. Hij vond mij ook leuk: hij liep achter me aan, hijtrok mijn schoenveters los.”
Vonk besluit met de gedachte dat in een latere fase van de rouwom Harry het goed kan zijn als iemand “je zelfs een schop onder jekont geeft als je te lang door mekkert. Dat mag best.” Bij dezedan.
De tekst van de door de Radboud Universiteit niet toegelatencolumn over de zaak Stapel en Vonk leest u
