Capriolen bij Codarts
Codarts kent de nodige perikelen. Interne spanningen leiddenrecent tot het opzij stappen van de collegevoorzitter, Jikkievan der Giessen. Berichten over ontoelaatbare praktijken in deonderwijsuitvoering en het personeelsbeleid leidden ertoe dat deOnderwijsinspectie OCW moest rapporteren over de situatie, derisico’s en de mogelijke gevolgen.
Nogal individualistischeonderwijsuitvoering
De Inspectierapportage schetst een beeld dat velen in en rondhet kunstonderwijs niet vreemd zal zijn. De resultaten van dehogeschool zijn kwalitatief uitstekend. Administratie, logistiek enmanagement van de nog al individualistische onderwijsuitvoeringzijn een rommelpotje. Het topmanagement laat sommige lastigeproblemen lang doorzieken. Heel de wereld wil hier niettemindolgraag toegelaten worden bij de strenge selectie aan depoort.
De Inspectie wil voor 1 maart een verbeterplan zien en datvervolgens monitoren. Voor de Dansopleiding moet de positie van de’theoretische vakken’ in het curriculum snel scherp aangescherptworden. De NVAO moet daar met oog op de aanstaande accreditatie vande Dansopleidingen extra spits op zijn.
Wat is dus de situatie? Codarts kent een zeer selectieve, zeerinternationale populatie van zo’n 1100 studenten. Ook hetdocentencorps is sterk internationaal. De centrale opleidingen, dietot musicus en danser zijn van nature sterk individueel.Onderwijsaspecten als het verlenen van vrijstellingen voor alopgedane kennis of al voltooide onderdelen spelen er in de praktijkeen andere rol dan in overige HBO- of WO-opleidingen. Deze zijnprimair nationaal georiënteerd.
Sfeer in KUO Darwinistisch
De logistieke handhaving van de onderwijsuitvoering is in hetKunstonderwijs – en zeker bij Codarts zoals nu blijkt – niet hetmeest prominente thema van beleid. De sfeer in het KUO is altijdwat Darwinistisch.
Men gaat er van uit dat de geselecteerde student een grotestudielast als norm aanvaardt en ook primair voor zichzelf weet tehandhaven. Dat is de norm van de beroepspraktijk in deprofessionele kunsten. Alleen zo overleeft men daar. Ook een danserdie geen voorstelling of inkomen heeft moet dagelijks drie à vieruur keihard trainen om überhaupt te kunnen werken.
De cijfers uit het rapport-Dijkgraaf laten zien, dat men deze’harde leerschool-benadering’ weet waar te maken, zowel student alsopleidingen. Dat de Inspectie nu vaststelt dat nog niet overal denieuwe wettelijke formule van de centrale examencommissie van 1september 2010 binnen Codarts ten volle functioneert mag dannauwelijks verbazen. Dat ook de studievoortgangsadministratie’ernstig tekort schiet’ eigenlijk ook niet. Fraai is het niet.
Zorgelijker is dat de Inspectie constateert dat men binnenCodarts de interne problemen “te lang heeft laten voortbestaan.”Uit eerder berichtgeving was al duidelijk, dat binnen de hogeschoolenkele langlopende personeelsconflicten en ontslagprocedures eendomper op de organisatie zetten. Dat kun je ook de andere kant vande sterk individualistische, Darwinistische cultuur van hetkunstonderwijs noemen. Veel talent, veel gedoe.
Een nietsontziende houwdegen
In hoeverre die constatering van te lang doormodderen past bijde eerdere beeldvorming dat collegevoorzitter Van der Giessen eennietsontziende houwdegen was? De Inspectie zal wel stiekemopgelucht zijn dat zij zich daar niet over hoeft uit te spreken. Dekritiek op de bestuurlijke passiviteit werpt wel licht op eenandere recente gebeurtenis.
De Raad van Toezicht van Codarts raakte op hethoogtepunt van de interne crisis zijn voorzitter kwijt. Carel vanEykelenburg, oud-topambtenaar van OCW en de IB-groep onder meer,vertrok en de klus van het crisismanagement kwam nu op de schoudersvan vooral een interim-manager en de vice-voorzitter van de RvT,TU-Delft CvB-lid Paul Rullman. Alsof deze in eigen huis niet algenoeg sores heeft.
De volledige Inspectierapportage van Codarts leest u
