Rechtse retoriek en inhoud
Om electoraal succesvol te zijn moeten rechts-populistischepartijen door hun kiezers worden gezien als ‘normale’ partijen.Daarnaast moeten deze partijen gezaghebbend overkomen op hunkiezers, niet alleen populistisch. Ten slotte blijkt uit Bos’proefschrift, dat rechts-populisten niet meer dan gevestigdepolitici afhankelijk zijn van de media voor hun succes.
Mediatisering
Bos besteedt in haar onderzoek aandacht aan factoren diecentraal staan in het huidige politieke klimaat. Daarin kunnen demassamedia deze vaak nieuwe partijen ‘maken of breken’. Dit dwingtdeze partijen om hun leiders naar voren te schuiven om zich aan tepassen aan mediatisering en personalisering.
Bos keek naar de rol van politiek leiders, hun aanwezigheid inde media en hoe deze invloed heeft op hun imago en electoralesteun. Hiervoor maakte ze onder meer gebruik van data verzameldtijdens de verkiezingscampagne van 2006, waaraan meerdererechts-populistische partijen deelnamen.
Rechts-populistisch leiders weten vaak op eigen wijze deaandacht van de media te trekken. Door zich op een specifieke -populistische – manier te uiten zouden zij niet alleenberichtgeving garanderen, maar ook aansluiting vinden bij kiezersin het algemeen en bij hun eigen kiezers in het bijzonder.Bovendien zouden zij hierin verschillen van gevestigde partijen.Hoewel deze aannames breed leven, is Bos de eerste die er onderzoeknaar deed.
Simpele en sterke taal
Uit het onderzoek blijkt ook dat rechts-populistische leiderszich deels anders uiten in de media dan leiders van gevestigdepartijen. Zij maken gebruik van een populistische stijl en eenpopulistische retoriek. Hiermee trekken zij in elkgeval de aandacht van de media.
De populistische stijl wordt gekenmerkt door simpele en sterketaal met verwijzingen naar een potentiële crisis en een sterkeleider die in de oplossing een sleutelrol kan spelen. Deze stijlsluit aan bij de populistische retoriek waarin ‘de gewone man’wordt geplaatst ten opzichte van de politieke elite. Daarnaastblijkt dat met name de potentiële achterban van deze partijen – delageropgeleiden, de politiek cynici en degenen met minder politiekzelfvertrouwen – zich meer aangetrokken voelt tot dezestijl.
