De façade van kennis
“Als de Shanghai-ranking uitkomt tikken HO-communicatiemedewerkers hun vingers weer blauw om te laten zien hoe goed ze het nu wel niet hebben gedaan. Duizenden kilometers hier vandaan hielden communicatiemedewerkers zich koest. Als ze die al hebben. Geen enkele Noord-Koreaanse universiteit haalde de beroemde ranglijst. En dat is niet zo gek.”
Eduard Schmidt ging na zijn jaar als LSVb-vice-voorzitter afkicken van het democratisch overleg met Jet Bussemaker, de Studentenkamer, debatten met Beertema, Rog, Mohandis of Duisenberg en zocht Kim Jong Un en zijn land op. Wat hij op de universiteiten daar beleefde, heeft hij genoteerd.
Misschien wel de beste
“Op mijn eerste dag in Noord-Korea bezocht ik de Kim Il-Sung universiteit. Deze universiteit in Pyongyang is dé elite universiteit van het land. Het heeft een status aparte binnen het hoger onderwijs daar. Dat werd duidelijk toen onze gids vertelde over een andere universiteit, eentje in Wonsan. Hij noemde het “misschien wel de beste universiteit van het land”.”
“Naief als ik was, vroeg ik de gids of de universiteit zelfs beter was dan de Kim Il-Sung universiteit. Hij haastte zich om te melden dat dat natuurlijk niet het geval is. De Kim Il-Sung universiteit is zo goed dat ze die niet eens meer vergelijken met de rest.”
“Dat de universiteit het uithangbord moet zijn van het Noord-Koreaanse hoger onderwijs, werd al snel duidelijk. Niet alleen was dit de enige plek in het land waar ook buitenlandse studenten studeerden, en in de zomermaanden zelfs enkele westerlingen), het was ook de universiteit met de eerste E-Library in het land. Ja, ook in Noord-Korea is digitalisering in het onderwijs gaande.”
“Voormalig leider Kim Jong-Il had de digitaliseringsrevolutie natuurlijk al zien aankomen en liet enkele jaren voor zijn overlijden het startsein geven voor de bouw van een, voor Noord-Koreaanse begrippen, ICT-walhalla. De E-Library van de universiteit was van alle gemakken voorzien.”
MOOC-smokkel?
“Maar zoals wel meer in Noord-Korea bleek ook dit een facade. De computers werkten gewoon, dat was het probleem niet. Het probleem was dat de studenten nooit hadden geleerd hoe de pc’s te gebruiken. Toen we een practicumlokaal inkwamen leek niets erop te wijzen dat het hier ging om een toneelstukje. Studenten keken gecontreerd naar het scherm, toetsen tikten en muizen klikten. Totdat één van ons een rondje door het lokaal liep. Studenten deden niet meer dan hun scherm constant minimaliseren en maximaliseren, hetgeen al het geklik veroorzaakte. De studenten leken geen idee te hebben wat ze aan het doen waren. Als het al studenten waren.”
“Het is soms jammer dat je door zo’n toneelstuk heenprikt. Stiekem koester je nog de hoop dat studenten die met een computer om kunnen gaan op slinkse wijze aan bijvoorbeeld een MOOC kunnen komen. Het lijkt mij een prachtig idee, op USB-stickjes over de grens gesmokkelde MOOC’s over democratie, mensenrechten of Alexander de Grote. Maar zolang geen student weet hoe een computer te bedienen, blijft dat nog toekomstmuziek. En die notering in de Shanghai-ranking zal ook wel even op zich laten wachten.”
Eduard Schmidt is EUR-promovendus in het NWO project ‘Explaining cutback management strategies in public sector organisations: change leadership in times of crisis.’
