‘Pray hard and really work hard’
Lerares sans pareil Scotto stopte toen zij 90 werd met het geven van klassikaal les in Brooklyn. Haar gehoor ging toch wel wat achteruit namelijk. En toen schakelde zij over naar extra begeleiding, in lunchpauzes, in vakanties en voor leerlingen die aan wiskunde-wedstrijden mee willen doen. “The poor kids give up their lunchtime for a math bee” zegt ze en dus juf Madeline ook.
Ouderen zijn een ander mensensoort
Scotto kent niet veel andere honderdjarigen, maar ja, ze kent ook weinig andere ‘bejaarden’. Ze is geen lid van allerlei ouderenclubs. Waarom zou ze? “I don’t consider myself a senior citizen. They’re like a different breed of people,” want de school houdt haar jong.
Zie hier het geheim van deze unieke ‘Centenarian’. Haar leefregels zijn eenvoudig, maar niet simpel. “Eat well, stay active, be joyful and don’t worry too much.” Hoe een mens dat lukt? “I pray hard, I really work hard and I’m happy. That’s not my fault. All the people around me are happy.”
Katie Honan van de plaatselijke krant heeft haar levensverhaal en karakter kostelijk beschreven. Uiteraard met nog een vervolgartikel toen haar school in de turnzaal een groot feest gaf om Madeline Scotto’s 100ste verjaardag en haar zestigste schooljaar als wiskundelerares luister bij te zetten.
Dat ze na zestig jaar nog les geeft, dat “gebeurde gewoon denk ik. Je staat er niet echt stil bij. I just couldn’t believe myself. I guess I’m very lucky.”
Tot in de puntjes naar school
Scotto is een docent met stijl. Ze weigert met een wandelstok te lopen, want dan kan ze haar boekentas niet zelf dragen. En boeken die moet je koesteren, je studenten moeten dat aan jou als leraar zien en dat van jou leren. Ook belangrijk: ze is ‘impeccably’ gekleed als ze naar school komt. Haar sieraden passen altijd perfect bij haar ‘ensemble’ van de dag. Een rolmodel ben je niet zomaar even, immers. Spijkerjack-leraren, bent u daar nog? Leggings, anyone?
De lerares rondde haar eigen schoolloopbaan af in 1928 aan St. Ephrem op Dyker Heights aan de Fort Hamilton avenue. Ze hoorde bij de eerste klas die daar een diploma haalde. Toen was het er nog landelijk, eigenlijk nog net als toen de Hollanders van dat Breukelen bij Nieuw Amsterdam die ‘Dijker Hoogten’ maakten in de 17e eeuw.
Madeline ging als studente naar St. Josephs College en studeerde Frans .Die taal vond ze zo heerlijk. Maar de liefde voor de taal van de getallen won het uiteindelijk toch. Ze vond haar bestemming door zo’n typisch katholiek incident, waarin je de humorvolle hand van de God van het Oude Testament herkent.
Doe nou maar
Nonnen die les gaven in Pennsylvania kregen een busongeluk en priesters smeekten in de parochies in hun zondagspreek om leken die zouden kunnen invallen om de kinderen niet ontheemd te laten in de school. Madeline’s moeder zei: haar: “Doe nou maar.” Het was 1954, Eisenhower was president, Drees premier en het was drie jaar voordat de Sputnik heel de USA aan de wiskunde- en bètalessen zou zetten.
Madeline had net haar vijfde kind gekregen, maar haar moeder beloofde, dat zij wel op de kleine zou passen. Dus ze meldde zich bij de school van de geblesseerde nonnen. “I came over and they woudn’t let me go.” Ze was de tweede ‘leek’ pas die daar les gaf.
Dat ze deze bewonderde loopbaan kon krijgen, dankt zij allereerst aan haar familie, die haar meteen steunde. Vooral Francis, haar man. Zij noemt hem een schat die haar gewoon liet gaan in haar roeping. Ze reisden ook samen de hele wereld over, tot hij in 1999 overleed.
Ik pamper niemand
Hoe je als lerares generatie na generatie weet te boeien, te vormen, te ‘pakken’ en zo nodig op orde brengen? Madeline Scotto vertelt het geheim. “I never think of a child as ‘he was a winner, he was a loser.’ I’m happy with you if you’ve just done your best. Did you work hard?”
Pamperen, slachtoffergedrag, zieligheidsbonussen deelt juf Scotto niet uit. “I don’t baby anybody. I never babied my own. But I think they know I’m sincerily interested in them doing their best.” Haar eigen kinderen weten dit als geen ander. Zelf zijn ze nu zo oud dat ze bijna allemaal zelf met pensioen zijn. Alleen hun moeder nog lang niet.
Elke dag klimt ze zonder haar stok de trap op in St. Ephrems en bereidt haar lessen en wiskundetrainingen voor de wedstrijden voor. Ze neemt de ‘worksheets’ van haar studenten door en coacht ze in dingen als leren “kalm te blijven”, ook als ze op het toneel bij een wiskundewedstrijd extreem hoofdrekenen moeten. Het schoolhoofd van de 21e eeuw van St. Ephrems heeft weinig tekst over juf Madeline. Wat kan Annemarie Bartone ook anders? “She is amazing. She lights up the place.” Meer hoeft ook niet.
Feest na de dankmis
Op familiefeestjes is het de grootste plagerij, dat alleen Madeline nog alle dagen duwt en trekt aan haar scholieren, jongeren als haar 16 achterkleinkinderen opport en de les leest in alle betekenissen van het woord. Die watjes van kinderen van haar vieren allemaal hun AOW, immers.
Al die nazaten waren er natuurlijk bij toen de feestdag daar was. Het evenement begon om 10 uur met een speciale mis om de Heer te danken voor 100 jaar Madeline Scotto. Daarna organiseerde haar school een Assembly, zodat de studenten haar persoonlijk konden huldigen. Velen van hen zijn de kinderen van haar eerdere generaties studenten, trouwens. Iedereen was er.
Tot slot hadden Madeline’s kinderen een feestelijk diner georganiseerd in “a fancy place in the city”. Met al haar negen kleinkinderen en zestien achterkleinkinderen. “It was my only birthday wish. I don’t really need anything, really.” Wanneer gaat Michelle Obama even op bezoek bij Madeline? “She is amazing” immers.
