Lijden onder polarisatie
Tobin Smith komt van MIT en de universiteit van Michigan. Toch kijkt hij naar het hoger onderwijs met de blik van een buitenstaander. “Ik ben zelf geen wetenschapper, maar echt het soort ‘1e generatie student’ uit een niet-academisch, eenvoudig milieu.” Toch kwam hij op een eigenzinnige manier aan de top van die sector als ‘Vice President for Policy’ van de ‘VSNU’ van de USA, waarin ook Canadese instellingen meedoen.
Een antropologische functie
“Ik kreeg een baan op ‘the Hill’, in het Congres in DC inderdaad als student. De ervaringen daar leerden mij zo veel over hoe politiek werkt, hoe de Senaat en de Huis in elkaar zitten, hoe ook de politieke leiders en hun mensen in elkaar zitten. De wereld van hoger onderwijs en de wetenschap begrijpen meestal niet wat de politiek begrijpt. En zeker niet wat de politiek donders goed begrijpt!”
Smith werd benoemd op het kantoor van MIT in Washington en ging kennisinstellingen helpen die wereld toch een beetje te begrijpen. “I’m the filter.” Wat hij dagelijks doet binnen de kenniswereld en binnen DC noemt hij een boeiende, antropologische functie, waar heel veel wetenschappers veel onderzoek uit zouden kunnen halen. “Ik zit eigenlijk in de ‘cross-cultural communication business’.”
Op het congres over Impact of Science in Amsterdam zei Smith meteen, dat je politici nooit moet lastig vallen daarmee. “Gebruik dat woord en betoog nooit tegen ons,” waarschuwen mensen in het Congres en het Witte Huis steeds. “De buitenwereld heeft heel eigen gedachten daarbij. Het belang van wetenschap ontkent men zeker niet, maar als wetenschappers het over hun eigen betekenis hebben, zie je dat politici al snel denken: ‘waar heeft die man het over?’ Denkt hij nou echt, dat ik geen andere zorgen aan mijn hoofd heb en zo simpel ben?’
Daag politici uit in hun kwaliteit
De bekende acteur Alan Alda heeft zelfs een eigen club die wetenschappers en docenten traint in het communiceren over hun eigen werk. “dat doet hij hilarisch goed. Alle gebruikelijke stommiteiten in houding, benadering en codes bij de communicatie over ‘kennis’ zet hij fijntjes te kijk. Je moet dat op Youtube bekijken, heel instructief voor elke wetenschapper die met politici en besluitvormers in de samenleving wil praten.”
“Wat het geheim is hierbij? Je moet politici uitdagen dat te doen waar ze zélf goed in zijn. Is een senator een held in het veroveren van investeringen voor zijn staat, ga hem dan vragen om zijn expertise bij het versterken van een onderzoeksinstituut of project in zijn regio. Is een adviseur van de president een vooruitgeschoven post voor een strategisch thema van het Witte Huis, laat hem succes scoren door een belangrijk R&D-plan dat daar dynamiek aan geven kan. Laat ze hun doeltreffendheid bewijzen, kortom.”
“Een bekende fout vanuit het hoger onderwijs is dat men de intelligentie van politici en andere ‘decisionmakers’ onderschat. Steven Chu bijvoorbeeld had als Energieminister over een onderwerp al veel nagedacht. Dat was natuurlijk 100% waar. Maar het hielp niet erg dat te zeggen… Politici hebben vaak een goed gevoel bij de wetenschap als ze die vooruit kunnen helpen. Je moet hen daar enthousiast bij maken. You must tap into their passion.”
Herkenning en passie
Tobin Smith onderstreept dat zoiets niet zo ingewikkeld hoeft te zijn, maar vaak veel te ingewikkeld wordt gemaakt vanuit de HO en R&D werelden. “Je kunt in bijna alles waar zulke ‘decision-makers’ groot belang aan hechten de rol van wat jij doet met je collega’s in de wetenschap laten zien hen frapperen en aan je kant krijgen. Of het nu de energierevolutie is of de digitale revolutie. We hebben zelf een film gemaakt waarin de iPhone van zo’n politicus uit elkaar wordt gehaald en van elk onderdeel getoond wordt welk type R&D daar inzit. Elke politicus en zijn staf zit dan gefascineerd te kijken en ze roepen voortdurend ‘oh… wow!’, want voor ieder van hen zitten daar dingen bij die zij meteen herkennen en snappen.”
Die herkenning en passie zijn meer dan ooit nodig, want de Amerikaanse politiek acht Smith zo verzwakt dat deze de leidende positie in de wereld van de wetenschap en innovatie van de USA op het spel zet. “De financiële crisis is samen gegaan met een verlammende polarisatie in vooral het Congres, Huis en Senaat. Men is niet in staat meer een overheidsbegroting door te voeren. Dat leidt dan tot zulke ‘shutdowns’ en ‘sequestrations’, oftewel ruwe – 10% kortingen op alles als noodgrepen. ‘Stability is lost as a political virtue.”
Er is meer dan politiek onvermogen. Het is welbewuste onwil, zegt Smith, “an unwillingness to come to agreement.” Gematigde, pragmatische politici en bestuurders zijn nog bereid te luisteren naar de visie van anderen, ook vanuit de wetenschap, maar vleugel-fanaten niet. “I will hold fast to my views”, geldt bij hen als pluspunt naar de achterban, ook als dat verder improductief is.
Politieke besluiten en braadworst
“Science suffers. Wetenschap wordt bovendien zelf een issue waarover vleugels zich kunnen profileren en de polarisatie aanwakkeren. Dat zien we rond thema’s stamcelonderzoek, klimaatverandering en het curriculum voor scholen bij de evolutieleer. Kennis wordt zo een ‘wedge issue’, dat je kunt gebruiken om je af te zetten van andere opvattingen.”
Pragmatici kijken liever naar concrete resultaten in plaats van polariserend gelijk van de vismarkt. Smith lacht dan ook om de bekende uitspraak van Bismarck dat twee dingen maar liever buiten beeld gemaakt worden: politieke besluiten en braadworst. Hij vertelt: “Dat is onlangs letterlijk zo aangehaald in de New York Times! Daarop hebben de worstenfabrikanten geprotesteerd in de krant. Zij wensten niet vergeleken te worden met de politici in Washington. Compromise has become a dirty word.”
De onderzoekers hebben daar de gevolgen van gezien. Een senator uit Oklahoma trekt sinds enige tijd de aandacht door te klagen over bespottelijk wetenschappelijk onderzoek dat de belastingbetaler moet bekostigen. “Silly grants make a wonderful story of waste.” Of ze waar zijn is dan een tweede.
Shrimp on a treadmill
De senator stelde zelfs een ‘Golden Fleece Award’ in voor de researcher die het sluwst de overheid een subsidie voor iets in zijn ogen idioots had afgetroggeld (‘to fleece’ in het Amerikaans). Zo won een onderzoeksteam in Seattle dat garnalen meette die op een looprekje hun spieren versterkte. De ‘shrimp on a treadmill’ gingen viral. De senator straalde in alle tv-praatshows.
Totdat bleek dat dit onderzoek gebeurde vanwege de desastreuze effecten van de dierenvervuiling langs de kust van de delta van de Mississippi. De garnalevisserije ging er helemaal kapot en die bedrijven hadden grote baat bij kennis over overlevingsmechanismen bij de schaaldiertjes. De betrokken hoogleraar bood daarop aan de senator aan elke dollar subsidie terug te storten als hij zoveel bezwaar had tegen samenwerking van wetenschap en bedrijven die duizenden banen helpt redden.
Golde goose award
Het project zou toch doorgaan, omdat dit buiten de subsidie van zijn instituut werd uitgevoerd. Vervolgens werd het looprekje voor de garnalen – dat wereldberoemd was geworden door de viral-filmpjes erover – voor het goede doel verkocht voor een fors bedrag. De senator bleek ‘a good sport’ en erkende zijn fout.
Dit bracht Smith en zijn collega’s tot een terugzet. Zij loven nu jaarlijks de ‘Golden Goose Award’ uit, de prijs voor de kip die de gouden eieren legt dus. Die gaat naar een onderzoek dat weinig soeps lijkt maar door serendipiteit – of geniale intuïtie – ongekende effecten heeft.
Hij is trots op de winnaars die bij het onderzoek naar rattenbaby’s ontdekten dat de moederrat toen voortdurend likte en besnuffelde direct na de geboorte. De zin daarvan was niet helder. Een student ontdekte dat apart gezette rattenbaby’s letterlijk ongelikt bleven en dan niet meer groeiden. Dit inzicht werd in een experiment toegepast op veel te vroeg geboren babys’ die in couveuses moesten liggen. Wat bleek: als zij met een doekje of veertjes regelmatig gekieteld en geknuffeld werden ging hun groei en herstel met sprongen omhoog, de gezondheidswinst was markant. “Giving babyrats a massage proved to be a gamechanger and lifesaver in birthclinics.”
