Nizar in het Haagse
ScienceGuide vroeg Nizar in de zomer van 2014 om een bijdrage over het werken met en leren van een MOOC. Open education richt zich immers op iedereen die in het onderwerp van de ‘massieve cursus’ geïnteresseerd is en dat gold voor de scholier van het Hyperion Lyceum zeker waar het Alexander de Grote betrof.
Oog voor leiderschap
“Het leukste en spannendste dat ik heb geleerd is welke eigenschappen een leider moet hebben. Zo heeft een leider niet één bepaalde eigenschap nodig, maar meerdere. Ook vroegen ze ons in de MOOC of je een leider kan worden of dat je als leider wordt geboren. Daar dachten we dan heel goed over na en gaven dan een antwoord.”
Nizar kreeg een enthousiaste reactie en felicitaties van minister Bussemaker, die vond dat hij “haarscherp laat zien wat de bepalende factor is van de kwaliteit van ons onderwijs. Dat zijn de leraren: in jouw geval Jasper en Simon. Zij hebben gezien dat je behoefte had aan iets extra’s.”
Ook vanuit de Kamer kwamen bij ScienceGuide en Hyperion opbeurende reacties binnen op Nizars prestatie en analyse van wat hij geleerd had. En van het een kwam het ander. Zijn belangstelling voor het thema leiderschap liet al merken, dat hij voor de politiek en haar wereld wel enige gevoel en interesse kon opbrengen. En dat mondde uit in een snuffelstage, waarin Nizar de nodige handen schudde en opmerkzaam rondkeek. Hier zijn verslag.
Op de plek waar alles gebeurt
”Op 26 januari mocht ik een ‘snuffelstage’ lopen in de Tweede Kamer der Staten-Generaal als gast van Kamerlid Mohammed Mohandis (PvdA). Ik had een onvergetelijke dag door de hulp van mijn leraar Jasper Rijpma, die de stage voor mij regelde en natuurlijk door PvdA Kamerlid Mohammed Mohandis bij wie ik te gast was. Ik vind de politiek erg interessant, zowel internationale politiek als binnenlandse politiek. De diplomatie, de debatten en de onderhandelingen achter de schermen vind ik fascinerend. Door Mohammed heb ik ervaren hoe een dag in het hart van de democratie eruit ziet. Een dag in de politiek die voor de meeste Nederlanders onbereikbaar is.
Ik kwam aan op het Binnenhof en meldde mij bij de receptie. Mijn identiteit werd gecontroleerd en ik kreeg een bezoekerspas. Ik moest door een beveiligingspoortje en was vanaf dat moment in de Tweede Kamer, de plek die dagelijks in het nieuws voorbij komt. Er werden interviews afgenomen in de hal met voor mij onbekende personen. In de verte zag ik de journalisten, maar ik werd het meest aangetrokken door de 18 marmeren bustes in de hal. Ik ben ze gaan bekijken en kwam erachter dat het beroemde schrijvers, dichters, wetenschappers en staatslieden zijn. Op een bankje wachtte ik op de secretaresse van Mohammed en zij haalde mij op en bracht mij naar het kantoor van mijn gastheer.
Mijn dag begon met een lunch samen met hem in de ledenkantine van de Tweede Kamer. Alle leden eten hier. En alle leden onderhandelen hier met elkaar zonder het zicht van de journalisten, begreep ik. Hierna volgde de beëdiging van Salima Belhaj (D66) in de plenaire zaal. Khadija Arib, de voorzitter van de Kamer, leidde de beëdiging.
In een gastenstoel van de PvdA volgde ik alles. Het was bijzonder om de politici die je normaal gesproken alleen op het Achtuurjournaal ziet in levenden lijve te zien spreken. Net als op school halen ze elkaar continu onderuit, zij het met politiek correct taalgebruik. Zo vond de heer Tunuhan Kuzu de heer Halbe Zijlstra belachelijk. Ze snellen naar de microfoon om vlug wat mede te delen, voordat de volgende motie alweer wordt behandeld.
Door het vertrek van Wassila Hachchi van D66 – die naar verluid in het campagneteam van Hillary Clinton in de V.S. is gaan werken – moest er een nieuw Kamerlid in de plaats komen. Dat werd gedaan op het moment dat ik in de Kamer was. Salima werd beëdigd en na applaus van alle Kamerleden nam zij plaats in de voormalige stoel van Wassila Hachchi. Zij werd officieel benoemd tot Kamerlid door Khadija Arib en werd gefeliciteerd door alle Kamerleden.
Terwijl de gehele Tweede Kamer haar netjes één voor één feliciteerde, liep onder leiding van Geert Wilders bijna de gehele PVV-fractie weg. Enkel Martin Bosma feliciteerde Salima met haar nieuwe baan. Allerlei mensen om mij heen namen deze opmerkelijke gebeurtenis ook waar en begonnen foto’s te maken voor in de (sociale) media. Maar het was allemaal niet zo onbeschoft als het leek, want er waren wel een aantal PVV leden die haar hebben gefeliciteerd buiten de plenaire zaal hoorde ik later.
De bijeenkomst werd geschorst voor enkele momenten om daarna de wekelijkse moties te behandelen. Ik bleef in mijn stoel zitten om de komende moties door te lezen. Ik besefte maar weer dat ik mij op de plek bevond waar alles gebeurt. Aangezien iemand van mijn leeftijd in de gastenstoel van de PvdA opvalt kwamen enkele politici een babbeltje houden. Attje Kuiken (vice-fractievoorzitter PvdA) vroeg wat ik daar deed en bij wie ik te gast was. Zij was erg actief tijdens de moties en daaropvolgende discussies. Als vice-fractievoorzitter vertegenwoordigde zij de PvdA tijdens de stemming, aangezien Diederik Samsom erg druk was.
Ik vond het interessant om te zien hoe zij wachtte op het antwoord van de andere partijen om het antwoord van de PvdA daarop te baseren. Vervolgens kwam een aardige persvoorlichter van de PvdA in de stoel naast mij zitten en legde mij alles uit tijdens de stemmingen van ingediende moties. Ook Ahmed Marcouch (PvdA) kwam even met mij praten. Hij maakte wat grapjes en ik kwam erachter dat hij vroeger in dezelfde buurt als ik woonde. Hij vertelde dat hij het gebied waar de familie van mijn vader in Marokko woont goed kent.
Toen aan het einde van de vergadering de stemming wat rumoerig werd, kwam Tjeerd van Dekken van de PvdA naast mij zitten. Hij wachtte blijkbaar op iemand en vertelde mij ondertussen dat hij in een buurthuis vlakbij mijn huis heeft gewerkt. Kleine wereld!
Toen bijna alle politici waren vertrokken, kwam Khadija Arib naar mij toe, de Kamervoorzitter. Ik sprak met haar en nam haastig een foto. Zij moest natuurlijk snel weer door naar de volgende vergadering. Toen ik net wegliep kwam ik Diederik Samsom tegen. Hij was sympathiek en we voerden een kort gesprek. Hij vroeg op welke school ik zat. Welk profiel ik van plan ben te kiezen volgend jaar. En nog meer. Ik had een leuk gesprek met hem en hij wenste mij een leerzame dag toe. Hij moest er snel weer vandoor, want ik hoorde later dat hij iets had dat ging over het wel of niet bombarden van IS in Syrië.
Bij de volgende vergadering hoefde Mohammed niet aanwezig te zijn en we gingen dus naar zijn kantoor. Hij had een afspraak met Haagse journalisten over onderwijs. Onderweg liepen we langs de journalisten, onder wie Dominique van der Heyde en Rutger Castricum van Pownews. Van der Heyde was Joram van Klaveren (VNL) aan het interviewen en Rutger was mensen aan het provoceren. Ik zag dat Rutger zijn journalistiek bedreef door erg dreigend de microfoon voor de mond van Henk Krol te houden, terwijl die het interview niet meer wou voortzetten.
Na een interessant gesprek van een half uur met Mohammed en de journalisten kwam minister Jet Bussemaker langs. In de eerste klas op mijn school kwam de minister langs bij mijn ex-directeur, Ilja Klink. Bij dit gesprek mocht ik aanwezig zijn en ik had dus al eerder met de minister van Onderwijs gesproken. Zij herkende mij niet meteen, maar na te hebben verteld hoe ik haar ooit heb ontmoet wist ze het weer. Erg grappig dat ik haar na twee jaar zie in de Tweede Kamer.
Dit overleg was vertrouwelijk. En aangezien het al laat was besloot ik dat mijn stagedag er op zat. Ik bedankte iedereen voor deze prachtige ervaring en alle dingen die ik had geleerd over de staatsinrichting en politiek. De secretaresse van Mohammed begeleidde mij naar de uitgang en daar nam ik afscheid van het parlement.
Onderweg naar huis realiseerde ik mij dat veel Kamerleden die ik had gesproken een Marokkaanse afkomst hebben. Dat is erg inspirerend en een bewijs dat Marokkaanse Nederlanders zich emanciperen tot de hoogste politieke posities.
Toen Khadija Arib kortgeleden Kamervoorzitter werd, was Geert Wilders hier fel op tegen. Maar naar mijn mening zou hij het trotst moeten zijn op Arib. Zij is een toonbeeld van geslaagde integratie. Sinds haar vijftiende bevindt zij zich in Nederland en ze heeft het geschopt tot voorzitter van het Nederlands Parlement. Inspirerend.
Ik wil langs deze weg nogmaals mijn leraar Jasper bedanken, mijn mentor Roy en Mohammed Mohandis.”
