Après Paris, après Bruxelles
In zijn blog gaat hij nader in op “de afstand tussen de aanslagen in Parijs, Istanbul, Brussel en de hogeschool.” Die lijkt groot, maar is dat allerminst. “Het onderwijs kan er niet om heen.”
U leest zijn bijdrage aan de discussie in aan loop naar het HBO-discours in Nieuwspoort in Den Haag op woensdag 30 maart over dat thema van de gescheiden werelden hieronder.
“Maandag 21 maart las ik in Trouw over een onderzoek over de zoektocht naar stageplaatsen door mbo-studenten. Een moeizame tocht voor meisjes met hoofddoeken en jongens met allochtone wortels. ‘We bellen je later’, vertelt een student op zoek naar een stageplek.’ Maar ze deden het niet’. Een andere student: ‘De Hollanders in de klas vonden allemaal heel snel een plek. Wij solliciteerden op dezelfde plek … maar het leek wel alsof zij voorrang hadden.’
Bedrijven en publieke instellingen hebben een grote verantwoordelijkheid, maar zeker de begeleiding door de school maakt volgens de onderzoekster een groot verschil. En welke steun biedt de hogeschool bij het vinden van een stageplaats, want zal het daar veel anders zijn dan in het mbo? Of overheerst de opvatting dat studenten zelf maar een plek moeten zoeken? Omdat het wordt gezien als een onderdeel van het zelfstandig worden?
Dinsdag 22 maart, Brussel, verschrikkelijk! Er is veel over geschreven en gesproken. Het risico is in Nederland veel minder, althans dat denken sommige deskundigen. Wij hebben onze wijkagenten, wij hebben geen echte no-go areas, wij hebben onze geweldige inlichtingendiensten.
En wij sluiten onze ogen in onze eigen wereld. Maar ja, ook wij hebben Syrië-gangers en ook bij ons hebben we gescheiden werelden. En daarom was ik blij met het optreden van ons Nationaal Symbool, de Koning woensdag 23 maart. Zijn bezoek aan de Haagse markt aan de Herman Costerstraat. Hij liep daar rond, sprak met mensen, selfies werden genomen. Een kleine stap, een bruggetje tussen gescheiden werelden.
De afstand tussen de aanslagen in Parijs, Istanbul, Brussel en de hogeschool lijkt groot. Maar het onderwijs kan er niet om heen. De Volkskrant van 26 maart jl. vraagt Margalith Kleijwegt: ‘zijn leraren wel toegerust om radicalisering vast te stellen?’. Antwoord: ‘Het klinkt misschien een beetje suf, maar ik heb gemerkt dat er beter met radicalisering wordt omgegaan bij instellingen die beleid hiervoor hebben. Leraren moeten al zoveel. Als radicalisering niet op het prioriteitenlijstje staat van de directie, gaat zoiets erbij hangen.’
En zo is het maar net! Ook kleine stapjes zijn belangrijk. Zo’n kleine stap is dat docenten van hogescholen en roc’s hun studenten vragen of ze zich voldoende gesteund voelen bij het vinden van een goede stageplek. En hoe gescheiden werelden en discriminatie van invloed zijn op het vinden van een stageplaats en het vertrouwen in je eigen toekomst. En wat je daar als (hoge)school en als student aan kunt doen. Vraag het eens!”
