Voorbeeld voor studievoorschot in de knel
Dat is des te lastiger en pijnlijker omdat er binnenkort verkiezingen zijn en de lotgevallen van de studieschulden, studenten en kennisinstellingen daarin dan een pittige rol zouden kunnen gaan spelen. Minister Birmingham komt niettemin met een nota met wijzigingsvoorstellen, Driving Innovation, Fairness and Excellence in Australian Higher Education.
Explosieve groei onafbetaalde leningen
Een eerste analyse in zijn land daarvan noemt het een erg informatief stuk, omdat het “recognises that two central problems face Australia in present higher education funding arrangements.”Het eerste probleem is dit: “the rapidly expanding cost of the sector, which for seven years has grown at twice the rate of the economy thanks to a ‘demand-driven’ system in which limits set in the number of students the government would assist were removed.”
Het tweede probleem is minstens zo urgent en letterlijk explosief: “the exploding national debt from unpaid HELP loans, currently increasing at A$1.7 billion per year, and projected to be nine times worse within a decade.” HELP leningen zijn het Higher Education Loan Programme – van de hand van dezelfde pr-medewerker die de bedenker van de term ‘studievoorschot’ was? – waarvan de minister bezweert dat deze “will remain a critical element of the Australian higher education system, ensuring students do not face up-front cost barriers.”
Hij erkent echter ook dat delen van het stelsel “[are] currently being redesigned to adress significant policy failures.” Die mislukkingen zijn een snellere groei van de HO-deelname en het feit dat meer mensen meer en langere studies en opleidingstrajecten zijn gaan volgen. Ook worden meer postgraduates opleidingen gestart. Dat maakt het allemaal ingewikkeld, omdat de berekeningen daarbij aangeven dat er dan nog meer mensen uiteindelijk nu studieschuld niet zullen kunnen aflossen.
Verwachtingen bijstellen
De berekeningen duiden er inmiddels op dat zo’n 19% van de ‘new HELP debt’ niet terug betaald zal worden. De minister geeft in zijn nota toe dat “some analysts have predicted this to continue growing.” Kortom, “there is a clear need to reduce HELP expenses in order to preserve the scheme’s long-term affordability and viability.” Als in de Vietnamoorlog moet het dorp gebombardeerd worden om het te redden.
Dit doet vermoeden dat Australië er niet omheen kan de gunstig gedachte aspecten fors omlaag te schroeven, omdat het stelsel onhoudbaar blijkt. De opties – “some further modest changes”- die de minister op tafel legt, zijn dan ook ingrijpend tot tamelijk vreselijk. Zo stelt hij voor over te gaan tot het aanslaan van de erfgenamen van overleden houders van studieschulden, zogeheten “deceased estates”. Ook zou een verhoging van de collegegelden moeten bijdragen aan een hernieuwd evenwicht van baten en lasten bij de financiering van het hoger onderwijs. Men had vanwege de kosten van de studieleningen de voorbije jaren die retributies juist op een gelijk peil gehouden.
Wat ook aan de orde komt is het inperken van de omvang van de lening die een studente gedurende het leven mag aangaan om te studeren. Die zou men wel willen koppelen aan de afbetaling die al is verricht en die dan daarna pas ruimte zou bieden aan een eventuele top up van studieschuld. En wat te denken van de armlastige alumnus met een rijke eega? Kan men geen afbetalingsregime starten met een ‘household income test’?
Ook zou de minister overwegen een ‘loan fee’ te gaan heffen, die bij sommige typen studieschuld wel en bij andere niet geldt. Oorspronkelijk wilde men deze fee helemaal afschaffen aangezien deze een afschrikwekkende werking op het aangaan van een studie zou hebben, maar nu rijst de gedachte of het dan niet beter zou zijn die fee op elke studieschuld te gaan heffen. Bij een 20% studieschuldboete zou de regering waarschijnlijk van alle voorziene risico’s verlost zijn, zo rekent de nota grosso modo voor.
Ritme van afbetaling
Het politiek uiteraard meest moeizame aspect betreft het algemene ritme van afbetaling. Er zijn nu 2,2 miljoen studieschuldhouders en de meerderheid van hen verdient (nog) niet meer dan de terugbetalings-drempel in de wet: $54,126 per jaar.
De minister legt op tafel dat hij mensen onder die grens zou kunnen gaan aanslaan met een lagere percentage terugbetaling en zo de ratio van afbetaling onder de schuldenaren kan verhogen van 20% naar zo’n 30 à 35%. Wat hem ook wel wat lijkt is het extra aanslaan van alumni met een hoog salaris. Zou je hun aflossingsplicht boven de huidige 8% tillen dan komt er “a more rapid repayment for those who can afford to do so” en gaan de kosten omlaag voor het financieren van het bestel.
