De wetenschap achter Lord of the Rings
Zijn collega’s aan de University of Oxford verzuchtten nog wel eens dat JRR Tolkien veel te veel tijd aan fictie besteedde. Dat lijkt enigszins gerechtvaardigd; hoewel de geestelijk vader van Gandalf, Legolas en Bilbo Baggins veertig jaar professor was, schreef hij uiteindelijk slechts een bescheiden hoeveelheid wetenschappelijke artikelen en geen enkel boek.
Inspiratie uit Beowulf
In de fictieve wereld van Midden-Aarde was Tolkien een stuk productiever. Het leverde onder meer The Hobbit, de Lord of the Rings trilogie en de later door zijn zoon uitgebrachte Silmarillion op. Het zal de argeloze lezer niet altijd opvallen, maar veel van de vertellingen die Tolkien optekende putten hun inspiratie op diens werk als taalwetenschapper.
Zo zijn ent, orc en warg bijvoorbeeld Oudengelse woorden en dat geldt ook voor de namen van het paardenvolk Rohirrim in Lord of the Rings. Ook veel thema’s komen voort uit oude sagen en gedichten. Het verstoren van de draak Smaug door Bilbo, een scène uit The Hobbit, ontleende Tolkien direct uit Beowulf.
De kosmologie in Midden-Aarde
Op 18 juni gaan wetenschappers aan de Universiteit Leiden in discussie over de wetenschappelijke elementen in Tolkien’s werk. Op het congres belichten wetenschappers uit tien landen het werk van Tolkien. Dat blijft niet beperkt tot de taalkundige elementen. Zo bespreekt de Leidse sterrenkundige Simon Portegies Zwart de kosmologie in zijn boeken. Hij legt Tolkiens universum naast de hedendaagse kennis van het heelal.
De Leidse cultuurhistoricus Thijs Porck is organisator van het congres. Zelf geeft hij een lezing over Tolkien’s gebruik van Angelsaksische bronnen. Porck geeft in Leiden een mastercursus over het werk van de Brit en ziet dat de schrijver nog altijd ongekend populair is. “Dankzij Tolkien leren telkens weer nieuwe generaties studenten haast spelenderwijs Oudengels.”
Aanmelden voor het congres kan hier
