Wees als een boom

Nieuws | de redactie
16 september 2016 | “Zonder de wilskracht van mijn ouders en zonder het toegankelijke onderwijs in Nederland had ik hier nooit gestaan.” Vanuit Ghana, naar de Bijlmer, de UvA en nu de Tweede Kamer. Amma Asante, de opvolger van Tanja Jadnanansing hield haar maidenspeech in de Kamer en kreeg veel bijval.

Vrijwel de gehele PvdA-fractie was naar de Kamer gekomen om het nieuwe Kamerlid te feliciteren met haar maidenspeech, bij het debat over bescherming van namen en graden in het hoger onderwijs. Na het uitspreken prees Paul van Meenen (D66) Asante om haar eerste inbreng in de plenaire zaal van de Kamer. “Voorzitter. Ik ga geen enkele poging doen om over dit prachtige verhaal heen te komen. Ik vond het een prachtig verhaal. Zij is een aanwinst voor de Kamer, als ik me dat mag veroorloven om te zeggen. Ik wens haar veel succes en twijfel niet aan de goede samenwerking. Haar verhaal had voor mij nog wel wat langer mogen duren.”

U leest hier de maidenspeech van Amma Asante

“Dit is een speciaal moment voor mij.  In de eerste plaats omdat volksvertegenwoordiger het mooiste vak ter wereld is. En in de tweede plaats omdat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat iemand met mijn achtergrond en geschiedenis hier staat.

Voor u staat de dochter van een voormalig fabrieksarbeider en een voormalig kamermeisje uit Ghana. Op zoek naar een beter leven en vooruitzichten besloot mijn vader in 1975 te vertrekken naar Nederland. Hij had maar een doel voor ogen: van zijn leven een succes maken en daarmee ook het leven van mij en mijn moeder.

Ontbrak hem aan kansen

Mijn vader was een slimme jongen. Hij wilde studeren, maar het ontbrak hem aan kansen. Zijn vader overleed toen hij in de zesde klas van de lagere school zat.  Het inkomen waarmee zijn schooluniform, schoolgeld en boeken betaald werden, viel in een klap weg. Vanaf toen was mijn vader op zichzelf aangewezen en moest hij gaan werken. Maar zijn droom hield hij in leven: ooit zou hij het gaan maken.

Met behulp van vrienden vertrok hij naar Nederland. Nederland was het land achter de maisvelden, zoals de Ghanezen zouden zeggen Abrokye. Het beloofde land. In eerste instantie viel het echter tegen want zijn eerste maanden bracht papa zwervend op straat door. Maar zijn ambitie en wil om hard te werken werd uiteindelijk zijn redding. Want toen in 1975 het generaal pardon werd uitgeroepen door het Kabinet Den Uyl kon mijn vader aantonen dat hij altijd had gewerkt en premies had afgedragen. Hij mocht in Nederland blijven.

Nog nooit een auto gezien

Ik, nietsvermoedend van dit alles, leefde nog in Juaben met mijn oma, een dorpje nabij de stad Kumasi.. Mijn moeder werkte in de stad. Op een dag werd mij verteld dat ik ook naar het beloofde land ging. Ik had daar helemaal geen zin in. Ik was zes. Mijn wereld bestond uit mijn oma en ons dorp. Ik hoorde ook dat ik schoenen aan moest. En ik moest met het vliegtuig. Ik had nog niet eens een auto van dichtbij gezien. Ik vond het doodeng.

Mijn vader, oma, ooms en tantes hadden echter geen boodschap aan het protest van een zesjarige. Ik herinner mij de dag dat het zover was. Daar stond ik dan met mijn moeder, op het vliegveld. Vergezeld door een oom. Ik trachtte nog weg te rennen, maar voor ik het wist had mijn oom mij beet en zat ik in het vliegtuig. In een rood jurkje en plastic schoentjes. Pa was namelijk vergeten dat het weliswaar 40 graden was in Ghana, maar -20 in Amsterdam.

Leerde ik schaatsen

Ik kwam in de Amsterdamse bijlmermeer te wonen. Klieverink 297. Ik zie de flat nog voor mij. Een grijze betonnen flat van tien verdiepingen hoog. En ik ging naar basisschool. Mijn eerste en beste vriendinnetje heette Gabriela. We hadden veel gemeen. Allebei klein van stuk, nieuwsgierig, ondernemend en ondeugend. Zij: blank, blond haar en blauwe ogen. En ik? Ja zoals nu maar dan 38 jaar jonger. Van Gabriela kreeg ik mijn eerste fiets, leerde ik schaatsen en leerde ik de Nederlandse samenleving kennen. Zij was mijn steun en toeverlaat.

Mijn ouders deden alles wat in hun machte was om mij onderdeel te laten worden van de Nederlandse samenleving. Ik moest waarmaken wat hen niet was gelukt. Voorzitter u kunt zich dan ook voorstellen dat mijn ouders furieus en tegelijkertijd ten einde raad waren toen ik als schooladvies Mavo meekreeg, terwijl ik Havo/VWO scoorde voor mijn citotoets. De onderbouwing van de school was: je bent te druk, je praat te veel maar het allerbelangrijkste was: je ouders spreken de taal slecht, ze werken allebei in de fabriek. Als jij later gaat studeren wordt het heel moeilijk en kunnen zij jou daar niet bij helpen.

Politicologie op de UvA

Mijn ouders accepteerden het niet en het lukte hen om mij op een middelbare school te krijgen waar ik me mocht bewijzen. En hoewel dat niet helemaal soepel verliep, lukte het mij om mijn VWO diploma te behalen. Ik besloot Politicologie te gaan studeren aan de Universiteit van Amsterdam. De Universiteit!!! Ik zou de eerste zijn in onze familie.

Ik vond het doodeng. Kon ik de verwachtingen wel waarmaken? Wie zou ik daar aantreffen? Ik was bang dat ik er niet tussen zou passen. Op de eerste dag zei mijn vader: je gaat vandaag een nieuwe wereld in. In die wereld zal jij waarschijnlijk met jouw achtergrond in de minderheid zijn. Maar herinner je: jij hebt wat ik en jouw moeder niet hebben. Jij spreekt de taal, jij kent Nederland beter dan wij het ooit zullen kennen. Jij hebt het vermogen om jouw Ghaneze wortels te verbinden aan de Nederlandse cultuur. Wees als een boom. Gegrond in jouw basis en jouw oorsprong maar uitreikend naar de wereld.

Dit alles heeft mij gemaakt tot wie ik vandaag ben en waarom ik hier sta. Zonder het generaal pardon, zonder de wilskracht van mijn ouders, zonder het toegankelijke onderwijs in Nederland had ik hier nooit gestaan.  Voorzitter, het heeft mij geleerd dat de politiek er toe doet. Datgene wat wij hier doen kan het leven van mensen in het land direct beïnvloeden. Ik ben mij daarvan als geen ander bewust.

Titels betrouwbaar zijn

De politiek kan de samenleving mooier maken dan het is, eerlijker maken dan het is, en meer kansen bieden aan mensen voor wie succes geen vanzelfsprekendheid is.  Hoe belangrijk is het dan dat de instelling waar je gaat studeren betrouwbaar is? En dat de titels die je meekrijgt betrouwbaar zijn. En dat je wordt voorbereid op jouw rol in de maatschappij door docenten die zich bewust zijn van hun maatschappelijke verantwoordelijkheid en jou geen discriminatie, uitsluiting of opruiing aanleren maar het goede voorbeeld tonen. Ik vind dat heel belangrijk.

Daarom ben ik namens de fractie van de partij van de arbeid ook zeer positief over het feit dat  dat dit wetsvoorstel nu voor ons ligt ter besluitvorming. De wet heeft als hoofddoel het tegengaan van misleiding van studenten en werkgevers door het gebruik van titels en namen van hoger onderwijsinstellingen aan regels te verbinden. Het verlenen van graden (Bachelor, Master, etc) is ook voorbehouden aan instellingen die daartoe bevoegd zijn volgens de WHW.

Verder regelt dit wetsvoorstel dat het bevorderen van maatschappelijk verantwoordelijkheidsbesef nadrukkelijk als opdracht voor hoger onderwijsinstellingen wordt opgenomen in de wet. Deze opdracht in de wet biedt de mogelijkheid om in te grijpen wanneer een instelling of een vertegenwoordiger van een instelling zich schuldig maakt aan discriminerende of intolerantie jegens bevolkingsgroepen. Wij nemen als politiek onze verantwoordelijkheid door deze wet aan te nemen en verzoeken de Minister te waarborgen dat dat indien misstanden zich voordoen de democratische rechtsstaat haar werk zal doen.

Wij verwachten dan ook dat de Minister zich bewust is van de rol die zij heeft om te zorgen dat deze wet in de praktijk de uitwerking krijgt waartoe het dient. Ik wil de Minister vragen uiteen te zetten op welke wijze zij denkt de Kamer hierover goed en tijdig hierover gaat informeren, met name in geval van misbruik.”


«
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
ScienceGuide is bij wet verplicht je toestemming te vragen voor het gebruik van cookies.
Lees hier over ons cookiebeleid en klik op OK om akkoord te gaan
OK