Een stimulans om eerder aan de bel te trekken
Schmeets vertelde over het ontstaan van haar klachten tijdens de laatste bijeenkomst van het Landelijk Netwerk Studentenwelzijn, georganiseerd door Handicap + Studie. Voordat Schmeets haar master begon, deed ze een bestuursjaar bij de Rotterdamse vereniging Laurentius. “Daarna was het tijd voor de master, voor de echte Rotterdamse mentaliteit, want in Rotterdam weten we het: het cijferlijstje van de master daar draait het allemaal om. Dat is waarmee je naar de bedrijven toe gaat en bij de grote namen gaat scoren. Dat ik moest scoren op mijn master, daar hoefde ik met niemand over te praten. Dat was gewoon een feit.”
Wat volgde was een periode waarin Schmeets ’s morgens vijf kilometer hardliep, voor ze om acht uur in de UB verscheen om aan haar scriptie te werken. “De bestuurskilootjes moesten er ook af, en die Bruggenloop in Rotterdam moest ook echt gelopen worden.” Daar werkte ze door tot een uur of acht, negen. “En dan denk je: dan heb je je dag leuk besteed, maar dat was voor mij niet genoeg. Want de avond was het moment dat je het beleefde. Dan had ik weer tijd voor de vrienden die ik het afgelopen jaar had mogen ontmoeten. En dat deden we natuurlijk onder het genot van een drankje.”
Ze hield het vijf maanden vol. “Maar toen kwam februari en begonnen mijn vrienden allemaal druk met opdrachten en tentamens, en ik zat alleen maar: ‘ik snap er niks van, maar ik heb geen energie.’ Je leest altijd: als je sport, daar krijg je energie van, als je vrienden ziet, krijg je daar ook energie van. Hoe zit dat dan?”
Een compleet onbekende weg
Schmeets nam een bijbaan en stelde de scriptie uit. “Ik had alleen niet voorzien dat ik in de maand mei te maken zou krijgen met een aanranding bij eigen voordeur. En dat was eigenlijk de druppel die de cliché-emmer, waarvan ik niet wist dat die al heel vol zat, deed overlopen. Het resulteerde in straatvrees.” Hardlopen heeft ze sindsdien niet meer gedaan.
Ze ging naar een psycholoog. “Een weg die voor mij compleet onbekend was, heel eng was.” Ze knapte op en begon weer aan haar scriptie. “Ik dacht, ik ben er klaar voor, ik snap nu hoe mijn lichaam werkt, hoe mijn brein werkt.” Maar in de winter ging het weer mis. “Ik weet niet of het de zon was die minder ging schijnen, of dat ik geen enthousiasme voor mijn scriptie kon opbrengen, uiteindelijk zal ik het nooit weten, maar het eindigde die twee laatste maanden van 2017 met paniekaanvallen in discotheken, en met suïcidale gedachtes.”
“”Het was voor mensen om mij heen een totale verrassing dat ik zo diep in de put had gezeten.””
Sophie Schmeets
Een andere psycholoog bood soelaas. Dit keer kwam ze er helemaal bovenop. “Ik begon mensen te vertellen dat het voorheen niet goed met mij ging, en het was voor mensen om mij heen een totale verrassing dat ik zo diep in de put had gezeten.”
“Nou kan je denken: Sophie die heeft best wel wat expressie op d’r gezicht, en dan zie je wel aan haar dat er wat aan de hand is, maar nee. Ik heb het voor elkaar gekregen om het al die maanden achter de schermen te houden, ik heb mijn masker opgehouden. Ik wist zelf ook niet zo goed wat voor naam ik moest geven aan de gevoelens die ik had. Ik voelde me compleet eenzaam met die gevoelens.”
Maar zodra Schmeets over haar depressie vertelde, bleken meerdere mensen het van zichzelf of familieleden te herkennen. “En ik kwam erachter dat mensen om mij heen nieuwsgierig waren, wilden helpen, en niet zo veel verstand hadden van burnouts en depressies.” Schmeets wilde hier graag iets aan doen en ging naar het toenmalige bestuur van haar studentenvereniging. “Ik heb gezegd: dit is mijn verhaal, ik wil het vertellen. Al komt er maar dertig man, ik wil dat mijn beste vrienden ervan horen en mijn verhaal kennen en een aanknopingspunt hebben om er met andere mensen over te praten.”
Een ongelooflijk rendement van geluk
Snel kwam het idee om haar verhaal uit te breiden met een panel: een psychiater, een andere ervaringsdeskundige, een cabaretier, “voor wat luchtigheid”, en een vrijwilliger van 113 Zelfmoordpreventie sloten aan. “Fantastische organisatie, ontzettend professioneel. En een organisatie die ik niet kende toen ik ze wel nodig had.” Dit onder de noemer ‘Maskerclass’.
De zaal zat meteen vol. “Het gaf mij een ongelooflijk rendement van geluk. Het was eigenlijk wat mijn missie voltooide.” Er volgden meer verenigingen door het land, en die stuurden na afloop weer mails naar andere corporale verenigingen. “Ik vind het heel bijzonder, want tijdens mijn bestuursjaar is het geen moment in ons bestuur opgekomen om dit soort evenementen te organiseren, om bezig te zijn met studentenwelzijn. Maar nu werk ik samen met de Landelijke Kamer van Verenigingen. Zij zijn een onderzoekscommissie gestart naar manieren om studentenwelzijn te bevorderen.”
Schmeets werkt inmiddels vier dagen in de week bij een startup voor softwarerobots, en besteedt nog één dag aan de Maskerclasses. Ze hoopt het concept over te kunnen dragen. “Ik vind wel dat mijn leeftijd op een gegeven moment te hoog is voor het publiek. Ik probeer leden van de eigen vereniging met mij op het podium te krijgen. Elke vereniging heeft wel oud-leden die inmiddels psycholoog of psychiater zijn.”
“Wat ik wil bereiken is dat mensen na afloop van zo’n avond een aanleiding hebben om er met anderen over te praten. Dat ze eerder aan de bel durven te trekken. Daarvoor heb je een veilige sociale omgeving nodig. Omdat ik een stukje van mijn eigen kwetsbaarheid geef, ontlok ik bij de ander ook een gevoel van veiligheid en stimulans om ook een stukje van die ander te geven. Ik geloof dat het allemaal start met je eigen kwetsbaarheid.”
