‘Proctoring beperkt studenten in bewegingsvrijheid en denkproces’
Tijdens de coronapandemie maakten instellingen op grote schaal gebruik van proctoring, zodat studenten tentamens konden maken zonder fysiek naar een tentamenhal te gaan. Hoewel digitale toets- en lesmiddelen ook na de coronapandemie erg in trek zijn bij hoger onderwijsinstellingen, moeten instellingen proactief zijn in het beschermen van hun publieke waarden, schreef ScienceGuide eerder. Volgens Tim Fawns van de Edinburgh Medical School en Sven Schaepkens van de Erasmus University Medical Center legt online proctoring studenten normen op die strakker en minder transparant zijn dan die in een tentamenhal.
Diepere kritiek
Bij proctoring is het de bedoeling dat studenten gesurveilleerd worden terwijl ze thuis een tentamen maken. Een programma houdt studenten in de gaten door beelden, geluid en de activiteit op de computer vast te leggen en te livestreamen naar een surveillant. Het programma ProctorExam – dat onder andere gebruikt werd door de Universiteit van Amsterdam, de Universiteit Utrecht en de Erasmus Universiteit – gebruikt zelfs een extra camera om de studenten vanuit meerdere hoeken te filmen.
Fawns en Schaepkens vragen zich af of online proctoring werkelijk alleen een verhuizing naar een online omgeving behelst, zoals wordt gesuggereerd. Kritische geluiden suggereren al dat proctoring ongelijkheid vergroot door negatieve vooroordelen van surveillanten en door de eis dat studenten beschikken over de juiste apparatuur, een goede internetverbinding of een ruimte waar ze een paar uur alleen kunnen zijn. Daarnaast zijn er zorgen rond de privacy van de studenten. De kritiek van Fawns en Schaepkens gaat dieper: de minutieuze surveillance van online proctoring legt studenten een veel striktere norm op, die hun beperkt in hun gedrag en denkproces en waar zij geen inzicht in hebben.
‘Studenten weten niet wat de proctors doen en zien’
Hoewel online proctoring de tentamenhal moet nabootsen, worden er toch andere normen gehanteerd dan bij een fysieke afname, waarschuwen Fawns en Schaepkens. In de tentamenhal let de surveillant erop dat een student niet overlegt met anderen of naar bronnen kijkt die niet zijn toegestaan. Echter, bij proctoring is het al verdacht als een student wegkijkt, een atypische beweging maakt of als iemand anders de ruimte binnenloopt. Deze wijdere definitie van verdacht gedrag legt een veel striktere norm op studenten.
Bovendien levert proctoring veel data over de student die vervolgens geïnterpreteerd moet worden door een surveillant, merken de schrijvers op. De surveillanten vergelijken de data met vooraf vastgestelde ijkpunten die frauduleus gedrag zouden impliceren en studenten worden geacht zich aan die standaarden te houden. Tegelijkertijd kan de student de proctor niet zien en heeft zij geen inzicht in hoe de software werkt. “De examenkandidaten hebben een nadelige positie, omdat hun gedrag minutieus wordt opgenomen terwijl ze niet weten wat de proctors doen en zien.”
Commerciële belangen en academische integriteit
Daarnaast maken Fawns en Schaepkens zich zorgen over het commerciële belang van bedrijven die proctoring aanbieden. Deze bedrijven hebben er baat bij om studenten af te schilderen als potentiële fraudeurs en fraude als een groot en groeiend probleem te zien, waar een technologische oplossing voor is. Dit gaat samen met het idee dat data en technologie objectieve en neutrale middelen zijn, terwijl de manier waarop technologie wordt vormgegeven en welke data wordt verzameld afhankelijk zijn van de normen en waarden van de ontwikkelaar.
Daarnaast hebben de instellingen en de aanbieders van proctoring een commerciële relatie. Een instelling investeert in een proctoring-bedrijf in de hoop dat die haar academische integriteit kan beschermen. Vervolgens is het ingewikkeld en verliesmakend voor een instelling om over te stappen op andere methodes, schrijven Fawns en Schaepkens, waardoor zij gemotiveerd is om proctoring te verdedigen tegen eventuele kritiek.
Professionele ontwikkeling
Instellingen nemen tentamens af omdat ze vertrouwen hebben in die beoordelingsmethode, schrijven Fawns en Schaepkens. Tentamens zouden de objectieve kennis van studenten testen, maar stellen vooral standaarden vast voor wat in het betreffende wetenschapsveld telt als kennis. Bij proctoring bestaat er een nog gedetailleerder beeld van de ideale student; niet alleen hoe die vragen beantwoordt, maar ook hoe die beweegt of kijkt.
Alle studenten die niet bij de strakke norm die proctoring stelt passen, worden zo geassocieerd met frauduleus gedrag, stellen de schrijvers. Dit heeft invloed op hoe de studenten zich verhouden tot hun vak en hoe ze zich tot professionals ontwikkelen. Het gebrek aan inzicht en invloed op het beoordelingsproces en het feit dat ze standaard als potentiële fraudeurs benaderd worden, beperkt daarnaast de ontwikkeling van de verantwoordelijkheid van de student.
Nu de situatie rondom Covid-19 stabiel lijkt te zijn, is de toekomst van proctoring onzeker. Toch is het belangrijk om over de gevolgen van technologie in het hoger onderwijs na te blijven denken, ook wanneer het gaat om digitale lesmethoden, stellen Fawns en Schaepkens. Daarnaast moedigen de schrijvers andere medische onderwijzers aan om kritisch te zijn over hun beoordelingsmethoden en fundamentele vragen over de functie van beoordelen niet uit de weg te gaan. “Een goed begin zou een eerlijke dialoog zijn over hoe het huidige beoordelingssysteem werkt.”
