Nul komma nul

Ik besteed dit lange Hemelvaartweekend aan een wetsvoorstel dat nog door de ‘oude’ regering is klaargemaakt. Het gaat onder andere over wanbetalers in de zorg en mensen die onverzekerd zijn. Een wetsvoorstel doorworstelen en begrijpen kost tijd. Daarom stelt de Tweede Kamer altijd eerst schriftelijke vragen in een verslag, die dan door de regering beantwoord worden. Bij dit wetsvoorstel gaven mijn vragen de regering aanleiding het wetsvoorstel op een paar punten aanvullende te wijzigen. Daar hoeven we dan straks geen amendement meer op in te dienen en dat geeft best wel voldoening.

Merkwaardig wordt het wanneer je het effect in de media bekijkt van dit soort wetgevingsarbeid: nul komma nul tot nu toe. De cijfers van het CBS over onverzekerden leiden tot stapels Kamervragen. Maar een wet van de regering om iets aan het probleem te doen? Die krijgt geen aandacht.

Niet van de pers, maar ook niet bijvoorbeeld van de SP of de ChristenUnie. Die twee partijen stellen de regering geen enkele vraag over dit wetsvoorstel in het verslag van de Kamer. Betekent dit dat zij geen vragen hebben? Nee hoor, bij het eerste artikeltje in de over wanbetalers en onverzekerden in de krant, stelden Kant en Karabulut (SP) en Cramer en Wiegmans (ChristenUnie) meteen een batterij vragen. Immers de vrees voor onverzekerden was voor de SP een belangrijke reden om tegen de nieuwe zorgwet te zijn. Minister Klink wijst in zijn antwoorden fijntjes op het wetsvoorstel, maar verder gaat hij niet. Dat zou verspilde energie zijn, want wetsvoorstellen en antwoorden op Kamervragen worden in tegenstelling tot de reeksen Kamervragen zelf niet door iedereen gelezen.

Cynisme zult u zeggen? Misschien wel. Maar ja, ik deed ook het debat over de nieuwe zorgverzekeringswet. Op de dag dat we dat afrondden in de Kamer, opende het NOS journaal met het feit dat de leden van ons parlement ganzenlever op hun kerstmenu zouden hebben. Aandacht voor de nieuwe zorgverzekering kwam er pas toen mensen de invoering zagen.

Wat zou het leuk zijn als wetgeving toch echt eens een keer serieus bekeken wordt. Immers, het nieuwe zorgstelsel of de –verworpen- concept-grondwet voor Europa waren toch echt best wel belangrijke besluiten, of je daar nu voor of tegen bent. Het regeerakkoord bevat voor de lezers van ScienceGuide en alle anderen in het hoger onderwijs ook veel om nu al aanacht aan te geven, bijvoorbeeld. Minister Plasterk trok de wetsvoorstellen van Rutte in en moet nu zelf met een geïntegreerde wet voor het bestuur en de bekostiging van universiteit en hogeschool komen. Alle reden dus om wetgeving en wetgevende arbeid zeer serieus te nemen. En alle reden voor Kamer en minister het niet te laten bij het alleen te reageren op krantenberichten over topsalarissen in Groningen.

Dr. P.H. Omtzigt is lid van de Tweede Kamer en onderzoeker aan de Universiteit van Amsterdam. Hij houdt op ScienceGuide een column bij over zijn ervaringen in deze twee eigenzinnige werelden van politiek en wetenschap, hun wederzijdse beïnvloeding en hun confrontaties.