Denk na over wat je eet en hoeveel
Louise O. Fresco (1952) is geen nieuwkomer. Ze schreef eerder de essaybundels De ondraaglijke lichtheid van de vleermuis en Schaduwdenkers en lichtzoekers. Wie haar roman De Tuin van de Sultan van Rome las, weet al hoezeer ze begaan is met vraagstukken rond eerlijke voedselbedeling en duurzaamheid. Ze was negen jaar adjunct- directeur van de FAO, de landbouw- en voedselorganisatie van de Verenigde Naties. In het voorjaar van 2006 nam ze ontslag en momenteel doceert ze aan de Amsterdamse universiteit.
Haar interesse voor voeding gaat ver terug in de tijd: ‘Ik studeerde tropische plantenteelt in Wageningen met de bedoeling iets te gaan doen aan de honger in de wereld. Eerst overwoog ik om geneeskunde te kiezen maar realiseerde me dat als mensen niets te eten hebben, medische hulp niet veel uit haalt. Als jong meisje had ik nogal naïeve ideeën over de landbouwproductie en de mondiale voedselbedeling. Toch zijn die vraagstukken over duurzaamheid en ongelijkheid zowat de rode draad in mijn leven gebleven, al heb ik nu genuanceerdere inzichten. Ik heb lange tijd in Italië gewoond. Daar is de levenskwaliteit heel sterk verbonden met de diversiteit aan producten en voedsel maakt er echt deel uit van de cultuur. Ik ben in die periode gaan nadenken over de vraag waarom en hoe we zoveel facetten van onze eetcultuur aan het kwijtraken zijn in grote delen van de wereld. Aan de ene kant kunnen we heel lekker eten, als we dat wensen, en aan de andere kant zijn we ons steeds minder bewust van de betekenis en origine van voedsel. Die contradictie houdt me sterk bezig en lag aan de basis van dit boek.’ Hoe erg is het volgens u gesteld met onze vervreemding van de voedselketen? ‘Het varieert van land tot land maar in Nederland is de situatie niet bepaald rooskleurig. De generatie die nu opgroeit heeft nog weinig voeling met de herkomst van voeding. Dat komt natuurlijk deels doordat ze steeds vaker melk drinken met een of ander frisdrankachtig smaakje. Omdat weinig mensen zien hoe voedsel wordt verwerkt of vlees wordt geslacht, krijgt de gemiddelde consument bovendien een erg vertekend en negatief beeld van de industriële voedselproductie. Het idee dat mensen dieren gebruiken als machines, verdient nuancering. Zo denkt iedereen dat dieren die vrij rondlopen altijd een beter leven hebben dan die in batterijen, maar loslopende dieren gaan elkaar juist meer pikken. Ik ben ook niet te vinden voor radicale uitspraken als Je mag geen vlees meer eten. Dat zou voor grote delen van de wereldbevolking compleet onhaalbaar zijn, in China bijvoorbeeld, een land met een echte vleescultuur.’
Het hele artikel kunt u lezen in het zomernummer van Bouillon Magazine. Speciaal voor de lezers van Science Guide te bestellen voor € 10,00 i.p.v. € 12,00
zie www.bouillonmagazine.nl/scienceguide.php
