Flesjes voor onderweg
Op 11 september zat ik in het vliegtuig van Stockholm naarMilaan. We vlogen via Parijs. Mijn onderzoeksklus bij de CentraleBank van Zweden was rond en ik ging huiswaarts naar Varese, waar iktoen als onderzoeker werkte. Er leek niets aan de hand tot ik opCharles de Gaulle strandde.
Daar was het een chaos, niet alleen waren alle vluchtenvertraagd maar ook had men alle beeldschermen uitgeschakeld.Mensenmassa’s die niet precies wisten hoe of wat, maakten hetvliegveld een stuurloze bende. Langzaam drongen flarden nieuws totme door maar pas tijdens de zeer late aansluitende vlucht naarMilaan begreep ik wat er echt gebeurde die dag. Een klein jongetjein de stoel voor me vertelde stralend over instortende torens,zoals alleen een kind daar onbekommerd enthousiast over kankwetteren.
Ik heb de verwijten en de ridiculisering, door bijvoorbeeldMichael Moore van president Bush over die ochtend altijd zóonterecht gevonden. Die volstrekt verwarde onduidelijkheid en hetbesef dat je niet weten kan wat er aan de hand is, ik kon die juistheel goed navoelen. Je bent de president en daar zit je dan in datschooltje…
Bij landing in Milaan was alles zeer grimmig. Militaire politiemet doorgeladen geweren, helmen op, de noodeditie van een krant diede eerste beelden, indrukken gaf. Mijn telefoon was leeg en mijnouders wisten dat ik die dag in een vliegtuig zat. Oh jee.. denk jedan.
Het was de voorbode van de tien jaar sindsdien. Heel logistiek:reizen is onaangenaam geworden. Als je met twee baby’s naar Turkijewilt vliegen, zoals mijn vrouw en ik onlangs, dan moet jebekvechten om flesjes die je netjes verpakt meeneemt voor onderwegmet dat kroost. Dat hebben de terroristen toch maar voor elkaargekregen. Angst en wantrouwen hebben ze geïnjecteerd in onzegereedschappen. Veel dieper dan alleen ‘logistiek’.
Dat is echt heel erg. De Noren zien dat. Bewonderenswaardig hoezij als antwoord willen geven: wij laten onze open samenwerkingniet kapot maken door zo’n terrorist. Die samenleving staat op hetspel als we de moet niet meer willen opbrengen elkaar vertrouwen tegeven.
