Amerikanen

Nieuws | de redactie

9 november 2010 | "Het is zeven uur ’s avonds en het is al donker. Ik loop naar huis van een lange middag voetballen met mannen van de Design School. En vrouwen. Want die zijn hier gelijk aan de man. Gelukkig maar, want zonder het degelijke samenspel met mijn vrouwelijke spelers, was het potje weinig vermakelijk geweest." Een Hollander in Harvard leert zelfs van voetbal. Soccer.

De mannelijke speler heeft de individualistischenutsmaximalisatie ter harte genomen. Gegeven eeuwige roem na eendoelpunt, betekent dit dat je op doel moet schieten bij elkegelegenheid daartoe. Geen kans te klein voor een positieveverwachtingswaarde. Goddank lopen er ook nog Arabieren op het velddie zich verliezen in elke actie–niets belangrijker dan je manvoorbij komen.

Eenzaam, uitverkoren voetbal kijken

Ik loop naar huis in het donker. Auto’s razen voorbij op detweebaansweg naast het grindpad waarop ik loop. Een licht schijntfel in de verte. Komt dichterbij. Het verplaatst zich met eenjoggende vrouw.

In haar hand houdt ze een mobiele telefoon. Als ze me passeerthoor ik een flard van haar gesprek. Iets van he-said-she-said. Methaar andere hand duwt ze een buggy voort. Een klein kind ligt erinte slapen. Boven het kind op de buggy gemonteerd: het licht dat metoescheen.

Ik begin al te acclimatiseren, aan het academische klimaat dan,want van het weer snap ik niets. Maar ik schijn te moeten genietenvan elk straaltje zonneschijn. Binnenkort begint immers de lange,koude en witte winter. Ik probeer een beetje te ‘bonden’ met wat zemijn cohort noemen, waarbinnen ik de enige man ben van de tienpromovendi. Uitverkoren dus. Maar eenzaam voetbal kijken.

Enorme weelde

De vakken die ik volg zijn erg interessant. En tijdrovend.Innemend. Uitdagend in ieder geval, al verschilt het niveau van destudenten sterk binnen elke groep. (Zeg maar van ‘wat doe jijhier?’ tot ‘wat doe jij hier nog?’) De positie van promovendi iserg vreemd. Aan de ene kant worden we overladen met (de symboliekvan) geld, vooral ook omdat aan van alles een prijskaartje hangt(ook al zie je er soms niets van).

De bibliotheken, sportvelden en de campus in het algemeenstralen enorme weelde uit. Aan de andere kant moeten we voorde meest basale dingen betalen (printen, koffie), kregen we eenbureau zonder computer en zit ik met vier mensen in een kantoor van3x3 meter zonder ramen. Ondertussen probeer ik een beetje aan tepappen met professoren, die tot nu toe erg veel gelijknissen tonenmet Nederlands horecapersoneel (blik-op-oneindig).

Mijn eerste succesje: ik heb mijn scriptie mogen presenteren ineen workshop over ‘Black Youth Culture’. Een goede match, maar ikstond wel flink te vloeken in de cultuurkerk. Kijken of ze datkunnen hebben.

Jonathan Mijs
mijs@fas.harvard.edu