Zorgplafond of staatsbedrijf?

Nieuws | de redactie

10 oktober 2014 | “Het was inderdaad zo, dat je soms op feestjes liever niet zei dat je bij het VUmc werkte.” Wouter Bos, reflecteerde bij Room for Discussion aan de UvA op zijn start bij het VU ziekenhuis. Inmiddels voelt hij zich er thuis. “Er zijn weinig vraagstukken zo complex als de gezondheidszorg.”

Bij het wekelijkse discussieprogramma op de faculteit Economie en Bedrijfskunde van de UvA werd Bos, die in juni 2013 aantrad bij het VUmc, aan de tand gevoeld over zijn ervaringen en het vraagstuk rond het betaalbaar houden van de gezondheidszorg. “Ik was aan het begin wel een beetje bezorgd dat ik allemaal witte jassen tegenover me zou krijgen die in het Latijn tegen me zouden beginnen.”

Veel afstand tot werkvloer

Die kloof viel uiteindelijk mee, constateerde Bos die in het begin vooral “letterlijk het huis in” is gegaan, om te praten met zijn medewerkers. “Ik merkte dat er wel heel veel afstand was ontstaan tussen de Raad van Bestuur en de werkvloer.”

In een tijd waarin het Nederlandse zorgstelsel onder druk staat, haalt Wouter Bos veel voldoening uit het werken in een sector met zoveel verschillende vraagstukken en belangen. “In geen enkele sector spelen zoveel verschillende dilemma’s: economisch, ethisch, ideologisch. Alles zit er eigenlijk in.”

De stijgende zorgkosten zijn daarvan een belangrijk voorbeeld. Volgens Bos zijn het met name de veranderende demografie en de technologische ontwikkelingen die de kosten laten oplopen. “Wrang genoeg vinden de meest beloftevolle medische revoluties plaats op hele specifiek gebieden plaats. Daardoor wordt het duurder en interessant voor een kleine groep.”

Zorgplafond?

Zulke specifieke ontwikkelingen zorgen er voor dat met hele specifieke behandelingen de levensduur van terminale patiënten verlengd kan worden, maar omdat het VUmc net als alle ziekenhuizen een beperkt budget heeft, brengt dat nu al zware ethische dilemma’s met zich mee. “Ik heb het liever niet over het zorgplafond, omdat het de discussie eigenlijk al framet, maar we kunnen er niet omheen dat medisch specialisten op dit moment al zulke moeilijke afwegingen moeten maken.”

Een eenduidig antwoord kwam er niet op die vraag ten principale, maar het was duidelijk dat Bos zowel in volledige marktwerking als in het tegenovergestelde weinig heil ziet. Hij blijft een lid van het zondig ras der reformisten. “Ik ben niet het soort socialist dat denkt dat een staatsbedrijf het antwoord is op elk probleem. Maar een aanbod creëert ook vaak z’n eigen vraag en dat geldt bijna nergens zo sterk als in de zorg.”