Trump, president uit het HO

“We wonnen bij de hoger opgeleide kiezers. We wonnen bij de laag opgeleide kiezers. Ik hou van laag opgeleide kiezers!” Donald Trump’s overwinningsrap na de voorverkiezingen in South Carolina was weer een juweeltje. Maar hij verried tegelijkertijd – onbedoeld vermoedelijk – één van de recepten van zijn zakelijk fortuin.

All politics is local

Trump heeft op alle mogelijke gebieden zijn stempel willen drukken als ondernemer. Van huis uit in het familiebedrijf van projectontwikkeling in volkshuisvesting en stadsvernieuwing. Daar ligt ook de basis voor zijn betrokkenheid bij de politiek, want zonder verbindingen met gouverneurs, burgemeesters, counties en gemeentebesturen kon het Trump familiekapitaal niet ontstaan.

Omdat dit primair in New York en New Jersey groeide waren het politici uit het Democratic establishment, lokaal, regionaal en nationaal, die hij voortdurend coiffeerde (pun intended). Dat de gouverneur van New Jersey na zijn nederlaag tegen Trump binnen de Republikeinse Partij hem nu ineens omhelst, moet daarom niet verbazen. All politics is local, zei de  legendarische Speaker of the House Tip O’Neill al.

Vastgoed bleek bij Trump als ondernemer ook de springplank naar celebrity, naar het strelen van het eigen ego. Als op een gebouw zowel de naam als de stijl van de ontwerper, eigenaar of exploitant staat, valt er meer huuropbrengst uit te slaan, zeker in New York. Trump Tower werd zo letterlijk een waterval van klatergoud – in het enorme atrium – op een a-locatie.

Trump Casino moest hetzelfde doen voor het vervallen Atlantic City in New Jersey. Casino’s zijn immers ook klatergoudwatervallen die de indruk van succes en geluk moeten vestigen. Donald Trump keek de kunst goed af van Richard Branson. Ook die diversifieerde zijn risico’s terwijl het leek of hij steeds met hetzelfde bezig was, verrassend en innovatief. Een luchtvaartmaatschappij, luxeproducten, wodka, liefdadigheid, talkshows, voorpagina’s.

Trump wil serieus genomen worden

Trump wil daarbij bovenal serieus genomen worden, de ultieme erkenning. Hij schreef een boek, The Art of the Deal, waarvan hij het wereldwijd verkoopsucces steeds zal onderstrepen. Hij maakte zich zo een goeroe en vertaalde dat weer in reality tv rond competities in zakelijk succes. Hij was daarin filosoof, coach, arbiter, beul en paus tegelijk. Een wereldleraar, in lijn met de pocketversie die wij in ons land leerden kennen als professor Pim en dat alles ter bevestiging van zijn reputatie als ‘dealmaker’ en publieke figuur.

Dus kon een echte Trump University niet achterblijven. The Donald ging opleidingen aanbieden vol lessen uit zijn vele faillissementen en tegenslagen. Wie niet slaagde in the American Dream moest niet zo dom zijn, maar investeren in hoe je kon sprinten ‘from rags to riches’. Met modules tussen 5.000 en 50.000 dollar wist je dan wat je kreeg: de allerbeste ooit.

College geven deed Trump niet. Zijn portret op het lesmateriaal was immers meer keurmerk dan een NVAO ooit kon geven. Nu loopt er inmiddels een reeks rechtzaken over de wanprestaties die Trump University zou hebben geleverd aan deelnemers en partners. Trump noemt zichzelf op geen manier verantwoordelijk voor het gebodene. Wel heeft hij de verpakking maar snel aangepast na waarschuwingen van het OM in New York en heet zijn opleidingspakket nu “Trump Entrepreneur Initiative’. Feitelijk biedt Trump geen opleidingen of cursussen meer aan, zo blijkt. De liefe voor de laag opgeleide kiezer gaat ook weer niet zo heel diep, kortom.

Update 3 maart

De symbolische betekenis van Trump University is inmiddels ook in de GOP doorgedrongen. Partijprominent Mitt Romney haalde zojuist ongenadig uit in een analyse van de onverteerbaarheid van Trump als denkbare representant van de partij van Lincoln, Reagan en andere iconeen van de democratie. 

“Our presidents time and again have called on us to rise to the occasion. John F. Kennedy asked us to consider what we could do for our country. Lincoln drew upon the better angels of our nature to save the union.

I understand the anger Americans feel today. In the past, our presidents have channeled that anger, and forged it into resolve, into endurance and high purpose, and into the will to defeat the enemies of freedom. Our anger was transformed into energy directed for good.

Mr. Trump is directing our anger for less than noble purposes. He creates scapegoats of Muslims and Mexican immigrants, he calls for the use of torture and for killing the innocent children and family members of terrorists. He cheers assaults on protesters. He applauds the prospect of twisting the Constitution to limit first amendment freedom of the press. This is the very brand of anger that has led other nations into the abyss.

Here’s what I know. Donald Trump is a phony, a fraud. His promises are as worthless as a degree from Trump University. He’s playing the American public for suckers: He gets a free ride to the White House and all we get is a lousy hat.”

Twee eerdere voorbeelden

Die twee andere universiteitspresidenten die het Witte Huis veroverden, waren die dan zo anders? Trouwens, waren er dan geen andere, betere voorbeelden van steenrijke ondernemers die het Witte Huis haalden?

De voorbije honderd jaar werden twee HO-prominenten president in Washington. In 1912 en 1916 won de collegevoorzitter van Princeton in New Jersey: Woodrow Wilson. Een academicus van rang, een succesvol gouverneur van zijn staat en Democrat. Tragisch was zijn eind. Hij kreeg een herseninfarct tijdens het campagne voeren voor de Volkenbond die hij had helpen oprichten en gedurende het laatste jaar als president was Wilson een wrak, dat door zijn vrouw en dokter afgeschermd werd van de rest van Washington.

In 1952 en 1956 won de collegevoorzitter van Columbia University in New York: Dwight Eisenhower. Meer bekend als generaal, was hij inmiddels een burgerloopbaan begonnen, maar bleef politiek uiterst ambitieus. Hij was een Republikein en kneep de beruchte kabaalmaker in alle media Joe McCarthy af zodra hij vanuit het Witte Huis de Senaat kon helpen aansturen.

Briljant ondernemer en president

In de voorbije honderd jaar won slechts één keer een briljant ondernemer het presidentschap. Dat was in 1928 en hij was een Republikein: Herbert Hoover. Een mensenvriend en gewiekst organisator. Hij organiseerde voor president Wilson de massale onderneming en logistiek die in 1918 en 1919 de hongerende bevolking van België, Polen en andere verwoeste gebieden in Europa moest redden na de Duitse bezetting. Dertig jaar later deed hij hoogbejaard iets soortgelijks voor heel West-Europa, toen op verzoek van president Harry Truman.

Hij was als president echter zo’n mislukking, dat men hem nooit de eigenlijk best verdiende Nobelprijs voor de Vrede heeft durven geven. Na één termijn verloor hij smadelijk tegen Franklin Roosevelt. Een multimiljardair als politiek leider, het is net zo’n illusie als een zakenkabinet, Silvio Berlusconi of een diploma van Trump University.