Bart de Wever, de Vlaamse Burke?
In zijn proefschrift analyseert Ico Maly de ideologie engeschiedenis van de Nieuw-Vlaamse Alliantie. De Vlaamsenationalistische partij N-VA, geleid door van Bart De Wever slaagdede laatste paar jaar in Vlaanderen anti-Verlichting ideeën telegitimeren, nadat zij in een ‘kartel’ met de christendemocratenonder Yves Leterme onzichtbaar leek te zijn geworden en daarom eenbreuk uitlokte. Maly onderzocht de bronnen van het electoralesucces.
De N-VA werd opgericht in 2001 als een van de opvolgers van deuiteen gevallen Vlaams-nationale pratij ‘de Volksunie’. Sinds deregionale verkiezingen van 2010 is zij de grootste partij enzondag j.l. haalde zij ook lokaal veel stemmen, massaal ten kostevan het extreemrechtse Vlaams Belang en ook bij de liberaleVLD.
Pure identiteit
Democratie heeft in haar opvattingen veel trekken vanetnocratie. Zij werkt aan een samenleving waar rechten afhankelijkzijn van de alles overstijgende Vlaamse identiteit, steltonderzoeker Maly. Hij toont aan dat het discours van N-VA zowelbinnen de traditionele media als sociale netwerksites massaal wordtgereproduceerd.
De Vlaamse natie staat hierin centraal en alles moet daaraanondergeschikt worden gemaakt. Burgerrechten worden vervangen doorplichten aan de natie. Van gelijkheid en vrijheid voor allen isgeen sprake meer, de tijdelijke dictatuur van de Vlaamsemeerderheid heerst. Alleen de Vlaamse democratie, gebaseerd op eenpuur Vlaamse identiteit is van belang en wordt zo een etnocratie.Nieuwkomers zijn alleen welkom als ze zich volledig aanpassen.
Met Burke, tegen soixantehuitards
De N-VA opende vanuit haar nationalistische benadering endenkbeelden de aanval op de Belgische, federaal opgebouwde enuitgebouwde gemeenschap en instituties die in haar optiek geenbestaansrecht meer hebben. Vanuit een analyse van kernteksten vande partij laat Maly zien dat deze zich primair oriënteert binnen deanti-Verlichtingstraditie van Edmund Burke en de centrale gedachtenvan de Verlichting bestrijdt. De welvaartsstaat van deze tijd zietzij daarom bijvoorbeeld als product van de ‘mei 68’ generatie.
De aanval hierop vanuit deze traditie is niet gewelddadig ofschofferend, maar met woorden en beelden in pakkendeoneliners of sappige vergelijkingen via de media. Maly geeftdaarbij aan, dat het radicale discours van de N-VA – en vooral vanvoorzitter Bart De Wever – door de samenleving, met behulp van detraditionele en sociale media, is geaccepteerd. Andere partijenhebben het overgenomen en daardoor heeft het een dominante stemgekregen in Vlaanderen.
